Ήταν ένα ανοιξιάτικο απόγευμα. Ο ήλιος λίγο πιο πάνω απ’ τον λόφο, ετοιμαζόταν να δύσει. Είχε ψύχρα, όμως καθόμασταν στην παραλία και οι ακτίνες του ήλιου μας ζέσταιναν ευχάριστα. Απ’ το μεσημέρι ήμασταν εκεί. Είχαμε πάρει τις μπύρες αγκαλιά και συζητούσαμε. Καθόταν με την πλάτη ακουμπισμένη σ’ έναν βράχο και τα πόδια σταυρωμένα. Εγώ ήμουν ξαπλωμένη, με το κεφάλι μου στο γόνατό του. Είχαμε γελάσει πολύ εκείνη την ημέρα. Είχαμε κέφια, βοήθησε λίγο και η μπύρα.
Πάνω σε μια τέτοια στιγμή, λοιπόν, αμέσως μετά από μια κρίση γέλιου τον είδα να σοβαρεύει. Κοίταζε τη θάλασσα και το βλέμμα του έμοιαζε να τη διαπερνάει. Ποιος ξέρει τι σκεφτόταν; Και τι δεν θα’ δινα για να είμαι κάτι τέτοιες στιγμές κάπου εκεί στην άκρη του μυαλού του. Με κοίταξε στα μάτια μ’ ένα βλέμμα τόσο διαπεραστικό που με ανάγκασε να γυρίσω το κεφάλι μου απ’ την άλλη. Τότε ακούστηκε η φωνή του, ασυνήθιστα σοβαρή, να με ρωτάει γεμάτη απορία:
«Γιατί;»
«Τι εννοείς;» κατάλαβα αμέσως τι εννοούσε, όμως δεν μπόρεσα να ελέγξω τον εαυτό μου. Οι λέξεις βγήκαν από μόνες τους. Ωστόσο, δεν έχασε την ψυχραιμία του. Πάντα ήταν υπερβολικά υπομονετικός μαζί μου.
«Γιατί γράφεις;»
Κατάλαβα ότι αυτό ήταν η αρχή μιας πολύ σοβαρής συζήτησης, όμως δεν είχα καμία διάθεση. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, όμως. Έπρεπε να του απαντήσω. Σηκώθηκα, λοιπόν, ενώ ταυτόχρονα έψαχνα πυρετωδώς για μια απάντηση. Δεν μου ερχόταν τίποτα στο μυαλό. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Γιατί γράφω; Ήπια μια γουλιά μπύρα στην προσπάθειά μου να κερδίσω χρόνο, ενώ έψαχνα. Άνοιξα το στόμα μου να μιλήσω, όμως δεν είχα τι να πω. Έτσι ήπια λίγη μπύρα ακόμη.
«Γιατί πρέπει» είπα το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό και περίμενα μια πραγματικά περίπλοκη απάντηση. Όμως δεν έκανε τίποτα. Γύρισε το κεφάλι του προς τη θάλασσα και κοιτούσε και πάλι το άπειρο. Κι εγώ έμεινα να τον κοιτάζω, χωρίς να μπορώ να συνειδητοποιήσω αυτό που μόλις είχε κάνει. Ήμουν σίγουρη πως η απάντηση δεν τον είχε ικανοποιήσει, αλλά δεν είπε τίποτα άλλο. Τον κοίταζα σαστισμένη. Γύρισε το κεφάλι του, μου χάρισε ένα γλυκό χαμόγελο και άρχισε να παίζει με την άμμο. Χαλάρωσα κι εγώ και ξάπλωσα πάλι στα πόδια του.
Σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά την τελευταία μας αυτή συζήτηση αν με ρωτούσε γιατί έγραψα αυτό το κείμενο, η απάντηση μου θα ήταν: «επειδή μπορώ να απαντήσω στην ερώτηση που μου είχες κάνει». Ίσως αν είχα τότε την απάντηση, πολλά πράγματα να είχαν αλλάξει. Ίσως να με κορόιδευε όταν την άκουγε, χωρίς ίχνος κακίας βέβαια, μ’ εκείνο το γλυκό χαμόγελο και το παιχνίδισμα στα μάτια – κάτι μάτια που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Ίσως απογοητευόταν γιατί δεν θα ικανοποιούσε το αχαλίνωτο πάθος του για γνώση. Ίσως και να μην έκανε τίποτα, όπως εκείνο το απόγευμα. Όποια κι αν ήταν η αντίδρασή του πάντως, θα είχε ακούσει την αλήθεια.
«Γράφω, όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί το θέλω και το χρειάζομαι. Το χρειάζομαι τώρα πιο πολύ από ποτέ.»
Σήμερα, λοιπόν, ενάμιση χρόνο μετά ίσως να μην ξαναέγραφα ποτέ, αν ήταν εδώ. Γιατί τότε απλά έπρεπε να το κάνω, τώρα όμως του το χρωστάω…
3 σχόλια:
Να επισημάνω μόνο ότι η απόσταση ανάμεσα στην πρώτη και στη δεύτερη απάντηση φανερώνει μια διαδικασία ωρίμανσης. Να είσαι σίγουρη πως αν και μένα με ρωτούσαν, το δεύτερο θα απαντούσα.
Μια διαδικασία ωρίμανσης, που αν με ρωτούσαν και τώρα και πριν και πάντα, θα απαντούσα: «μακάρι να μην γινόταν ποτέ». Αλλά μάλλον δεν μπορούμε να το ελέγξουμε. Ένα απ’ τα πολλά πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε… Καληνύχτα. :)
pisteuw pws den uparxei diadikasia wrimanshs 'h kammia apostash xronikh...ta kalutera logia einai auta ths stigmhs epeidh einai freskovgalmena apo th psixh h opoia geuetai thn ka8e goulia ths mpuras...
Δημοσίευση σχολίου