Ζωντανή-Νεκρή

Μη μου μιλάς. Δεν σ’ ακούω. Δεν μπορώ. Έκλεισα τ’ αυτιά μου. Τα έκλεισα για να μην ακούω τίποτα. Να μην ακούω κανέναν. Μη μου μιλάς. Δεν σ’ ακούω. Συγγνώμη που δεν μπορώ να σου απαντήσω, μα μη μου κάνεις ερωτήσεις. Σου λέω δεν ακούω. Μη μου ζητάς να σε κοιτάξω. Δεν βλέπω. Δεν μπορώ. Έκλεισα τα μάτια μου. Τα έκλεισα για να μην βλέπω τίποτα. Να μην βλέπω κανέναν. Μη μου ζητάς να σε κοιτάξω. Δεν σε βλέπω. Συγγνώμη που δεν μπορώ να διαβάσω το πρόσωπό σου. Μη μου ζητάς να σου μιλήσω. Δεν μπορώ. Όχι, γιατί έκλεισα το στόμα μου. Αυτό δεν θα το κάνω ποτέ. Απλά κουράστηκα. Σήμερα μίλησα πολύ. Συγγνώμη που δεν μπορώ να σου μιλήσω. Μπορώ όμως να σ’ αγγίξω. Σε νιώθω. Κρυώνεις; Τρέμεις ολόκληρος. Κλαις; Μα γιατί; Τι μου λες; Δεν σ’ ακούω. Συγγνώμη μα δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Λυπάμαι τόσο. Πρέπει να φύγω. Δεν σε νιώθω πια. Έκλεισα και την ψυχή μου. Σπαράζει η καρδιά μου να σε νιώθω να κλαις. Έκλεισα και το κεφάλι μου. Μα πόσα ν’ αντέξω; Όνειρα… Όνειρα … Όνειρα … Τόσα όνειρα που να χωρέσουν; Δεν μπορώ να ονειρευτώ. Συγγνώμη που δεν μπορώ να σε ονειρευτώ. Η καρδιά μου; Τι γίνεται μ’ αυτή; Ευθεία γραμμή σε μια παγωμένη οθόνη. Συγγνώμη που σκότωσα κάθε αλήθεια από μέσα μου. Είσαι ακόμα εδώ; Νιώθω τα δάχτυλά μου να παραλύουν. Το μολύβι γλιστράει απ’ το χέρι μου. Καμία επικοινωνία. Έφυγες ή μήπως έφυγα εγώ; Μα πώς να φύγω; Τα πόδια μου δεν με υπακούν. Πονάω. Ένας φριχτός πόνος, απροσδιόριστος. Τι να φταίει άραγε; Το πρησμένο μου, απ’ τα όνειρα, κεφάλι; Η απομονωμένη μου ψυχή; Ή απλά μου λείπεις; Δεν ξέρω… Έκλεισα την πόρτα και στη γνώση. Συγγνώμη που δεν μαθαίνω πια. Η ανάσα μου είναι βαριά. Με δυσκολία βγαίνει από μέσα μου. Έκλεισα την πόρτα και στη ζωή. Συγγνώμη, που δεν έζησα ποτέ. Πεθαίνω… Καιρός ήταν. Ζωντανή-νεκρή. Αυτό ήμουν. Συγγνώμη… Είσαι ακόμα εδώ; Μου μιλάς; Με κοιτάζεις; Μήπως μ’ αγγίζεις; Προσπαθείς να με βοηθήσεις; Άδικος κόπος. Δεν μπορείς. Τα παράτησα. Αφήνομαι… Σε ποιανού τα χέρια μη ρωτήσεις. Μη ρωτήσεις γιατί πρώτον δεν θα σ’ ακούσω και δεύτερον δεν ξέρω τι να σου απαντήσω. Συγγνώμη που δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Μα πώς να ζήσω έτσι όπως κατάντησα. Κουφή, τυφλή, άλαλη, αναίσθητη, χωρίς όνειρα, χωρίς καρδιά, χωρίς μυαλό, παράλυτη. Μια ζωντανή-νεκρή. Είσαι εδώ; Μ’ ακούς; Είναι πια πολύ αργά. Είμαι τόσο κουρασμένη. Ψιθυρίζω μια τελευταία λέξη. Αν μ’ ακούς, κράτα μόνο αυτή: «Συγγνώμη…» Δεν σ’ ακούω. Έκλεισα τα μάτια μου…