Το σπίτι είναι άδειο και δεν με χωράει και το δωμάτιό μου είναι πολύ μικρό. Οι τοίχοι στο διάδρομο όλο και στενεύουν. Πάλι πίσω στο δωμάτιό μου. Το ταβάνι μοιάζει σαν να κατεβαίνει και το μούγκρισμα του υπολογιστή ακούγεται εκκωφαντικό. Ο κόσμος γύρω μου σκοτεινιάζει και φωνάζω για βοήθεια, αλλά η φωνή μου σταματάει στους τοίχους που όλο και με πλησιάζουν. Κλείνω τα μάτια και περιμένω να με συνθλίψουν. Έχει περάσει πολύ ώρα. Τα ανοίγω, όμως δεν βλέπω καλά. Είναι όλα γύρω μου θολά απ’ τα δάκρυα κι έχει σουρουπώσει. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έχω συνέλθει. Οι τοίχοι είναι και πάλι στη θέση τους, το ταβάνι απέχει την ίδια απόσταση από το πάτωμα με πριν και ο υπολογιστής σταμάτησε το μούγκρισμα. Το σπίτι είναι άδειο και δεν με χωράει. Κάθομαι σε μια γωνία και απολαμβάνω τη σιωπή. Το σπίτι είναι άδειο και συμβιβάζομαι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου