Στου αιώνα το φευγιό

«...Άκουσα τον κεραυνό να πέφτεi, και πριν μια τρομερή βροντή. Άκουσα ένα κύμα να βρυχάται, να θέλει να πνίξει όλη τη γη. Άκουσα εκατό τυμπανιστές, τα τύμπανα να χτυπάνε δυνατά. Άκουσα χίλιους ανθρώπους να ψιθυρίζουν και κανείς να μην ακούει προσεκτικά. Άκουσα έναν της πείνας να πεθαίνει και πολλούς να γελάνε βροντερά. Άκουσα το τραγούδι ενός ποιητή που πέθανε σαν το σκυλί στ' αμπέλι. Άκουσα ένα παλιάτσο σε μιαν αλέα να κλαίει και κανείς να μην τον θέλει. Και μια άγρια, ναι, μια άγρια, μια άγρια, ω, άγρια, σου λέω άγρια, μια άγρια βροχή θα πέσει.»



Bob Dylan

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 04, 2010

Σώπα....

Σώπα! Μη μιλάς!

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή.

Κοψ’ τη φωνή σου.

Σώπασε επιτέλους.

Κι αν ο λόγος είναι αργυρός,

Η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί.

Έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγανε:

«ΣΩΠΑΣΕ»

Στο σχολείο μου κρύψανε την αλήθεια τη μισή. Μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; ΣΩΠΑ!»

Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε: «κοίτα μην πεις τίποτα, σσσς… σώπα!»

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.

Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου,

Η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο

«τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,

«θα βρεις τον μπελά σου, σώπα!»

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι:

«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,

Κάνε πως δεν καταλαβαίνεις! Σώπα!»

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά.

Η γυναίκα μου ήταν τίμια και εργατική και

Ήξερε να σωπαίνει.

Είχε μια μάνα συνετή, που της έλεγε «σώπα»

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε:

«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα»

Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές

Με τους γείτονες μας ένωνε, όμως, το «σώπα»

«Σώπα» ο ένας, «σώπα» ο άλλος, «σώπα» οι επάνω, «σώπα» οι κάτω,

«σώπα» όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.

«Σώπα» οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.

Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.

Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.

Φτιάξαμε τον σύλλογο του «Σώπα».

Μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,

Τα πάντα, κι όλα πολύ.

Εύκολα. Μόνο με το «Σώπα».

Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα»

Μάθε το στη γυναίκα σου, το παιδί σου, την πεθερά σου

Κι όταν νιώσεις την ανάγκη να μιλήσεις, ξερίζωσε τη γλώσσα σου

Και καν’ την να σωπάσει.

Κοψ’ την σύρριζα.

Πέτα την στα σκυλιά.

Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Και δεν θα’ χεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.

Δεν θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από τα βράχνα να μιλάς,

Χωρίς να μιλάς, να λες: «Έχετε δίκιο. Είμαι σαν κι εσάς»

Αχ! Πόσο θα’ θελα να μιλήσω ο κερατάς!

Και δεν θα μιλάς,

Θα γίνεις φαφλατάς,

Θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.

Κόψε τη γλώσσα του, κοψ’ την αμέσως.

Δεν έχεις περιθώρια.

Γίνε μουγκός.

Αφού δεν θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις.

Κόψε τη γλώσσα σου,

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός.

Στα σχέδια και στα όνειρά μου,

Ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς, κρατώ τη γλώσσα μου

Γιατί νομίζω πως θα’ ρθει η στιγμή που δεν θ’ αντέξω

Και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω

Και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω μ’ ένα φθόγγο,

Με ένα ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:

ΜΙΛΑ!



Αζίζ Νεσίν

Δεν υπάρχουν σχόλια: