Πάλι άρχισαν να με βασανίζουν αυτές οι αϋπνίες! Πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι χωρίς να χρειαστεί να ανησυχήσω γι’ αυτό και τώρα να τα μας πάλι!!! Περίπου τρεις ώρες έχουν περάσει από την ώρα που ξάπλωσα κι ακόμα τίποτα. Έχω δοκιμάσει τα πάντα! Προσπάθησα να έχω τα μάτια κλειστά, τα μάτια ανοιχτά, μπρούμυτα, ανάσκελα, στο πλάι, με το πρόσωπο στο μαξιλάρι, μ’ ένα χαλαρό τραγούδι να παίζει. Τα πάντα! Κι όμως πάλι τίποτα δεν πιάνει. Ακόμα και να διαβάσω προσπάθησα, όμως το μόνο που κατάφερα ήταν να κουράσω τα μάτια μου, χωρίς να’ χω καταλάβει λέξη απ’ τις σελίδες που διάβασα. Ένα συγκεκριμένο ρεφρέν είναι καρφωμένο στο μυαλό μου και η πιο απλή ερώτηση που θα μπορούσε να μου κάνει κανείς, με ενοχλεί σαν σκουπίδι μέσα στο μάτι. Πώς είναι δυνατόν με μία μόνο λέξη που λέει, να φέρνει τα πάνω κάτω στο μυαλό μου?! Αυτή η πόλη με αρρωσταίνει. Είναι ένα μικρόβιο που έχει στρογγυλοκαθίσει στα πνευμόνια μου και δεν μ’ αφήνει να ανασάνω. Πώς να κοιμηθείς, όταν ξέρεις ότι δεν μπορείς να αναπνεύσεις? Ή βάζεις μάσκα οξυγόνου και κοιμάσαι του καλού καιρού ή μένεις ξάγρυπνος… Μάσκα δεν χρησιμοποίησα ούτε πριν από τρεις μήνες, αλλά ούτε και τώρα σκοπεύω να χρησιμοποιήσω. Άρα μάλλον θα μείνω και πάλι άυπνη και θα παίρνω ανά έξι ώρες (ή και λιγότερο αν παραστεί ανάγκη) ένα παυσίπονο για να αντέξω…λίγο ακόμα μόνο. Λίγο ακόμα και μετά θα πάω για «ύπνο». Αυτή η πόλη μ’ αρρωσταίνει. Κι είναι μια αρρώστια ανίατη. Μερικές θεραπείες μόνο υπάρχουν, ίσα-ίσα για να παίρνεις μια ανάσα, κι έπειτα πάλι στον πάτο. Μια ανάσα μικρή, όμως. Γιατί αν αναπνεύσεις απότομα πολύ οξυγόνο θα ζαλιστείς… Εισπνέεις μικρή ποσότητα οξυγόνου, για το καλό σου, κι έπειτα από τα πολλά: «ουφ»…εκπνέεις τεράστιες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα. Κι ύστερα πώς να φτάσει το οξυγόνο για όλους? Γι’ αυτό κάθε φορά, αναπνέεις όλο και λιγότερο. Αυτή η ατμόσφαιρα με κάνει και αναπολώ την τελευταία βουτιά στη θάλασσα… Εκεί μέσα είχε περισσότερο οξυγόνο απ’ ότι έχει εδώ. Αυτή η πόλη μ’ αρρωσταίνει. Και να ζητήσω βοήθεια από ποιον?! Λες και οι άλλοι έχουν περισσότερο οξυγόνο… Τα μάτια μου είναι κόκκινα και δακρύζουν συνεχώς. Η κούραση είναι πλέον αφόρητη κι αν συνεχίσω έτσι, δεν ξέρω μέχρι πότε θα αντέξω. Μέχρι πότε άραγε να κάνουν δουλειά τα παυσίπονα? Έχω στερέψει από ιδέες… Δεν ξέρω πια τι άλλο να κάνω. Κι αυτή η μάσκα οξυγόνου ποτίζει τον εγκέφαλο και δεν τον αφήνει να σκέφτεται σωστά. Πώς να πάρω τέτοια απόφαση και να την χρησιμοποιήσω?! Όχι, δεν είναι λύση. Θα με σώσει από την κατάρρευση αλλά από τις τύψεις που θα με κυνηγούν μετά δεν θα μπορεί να με γλιτώσει τίποτα… Αυτή η πόλη μ’ αρρωσταίνει. Και τώρα πάω να ξαπλώσω, έχοντας στο μυαλό μου την ίδια πάντα ερώτηση… και το ίδιο ρεφρέν… «Just gonna stand there and hear me cry,but it's alrigth...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου