Στου αιώνα το φευγιό

«...Άκουσα τον κεραυνό να πέφτεi, και πριν μια τρομερή βροντή. Άκουσα ένα κύμα να βρυχάται, να θέλει να πνίξει όλη τη γη. Άκουσα εκατό τυμπανιστές, τα τύμπανα να χτυπάνε δυνατά. Άκουσα χίλιους ανθρώπους να ψιθυρίζουν και κανείς να μην ακούει προσεκτικά. Άκουσα έναν της πείνας να πεθαίνει και πολλούς να γελάνε βροντερά. Άκουσα το τραγούδι ενός ποιητή που πέθανε σαν το σκυλί στ' αμπέλι. Άκουσα ένα παλιάτσο σε μιαν αλέα να κλαίει και κανείς να μην τον θέλει. Και μια άγρια, ναι, μια άγρια, μια άγρια, ω, άγρια, σου λέω άγρια, μια άγρια βροχή θα πέσει.»



Bob Dylan

Τρίτη, Αυγούστου 03, 2010

Απορίες...


«Βρήκες την χαρά σου τώρα που έχεις internet, ε;»!!! Βρήκα τη χαρά μου επειδή έχω internet;! Δεύτερο εννιάχρονο που με ταράζει μέσα σε μία εβδομάδα… Μα τι νομίζουν ότι αυτό είναι η ζωή μου;! Κι αν το νομίζουν, τότε πώς τους δόθηκε αυτή η εντύπωση;! Πάνω που βρίσκω τον εαυτό μου, τον χάνω στη στιγμή. Χθες μάλωσα μ’ έναν φίλο. Είπε πολλά. Είπε πάρα πολλά… Το χειρότερο είναι, όμως, ότι μου περνάει απ’ το μυαλό πως ίσως να’ χει δίκιο. Αν έστω και τα μισά απ’ αυτά που είπε είναι αλήθεια, τότε είμαι, το λιγότερο, απαίσιος άνθρωπος. Πιστεύω, όμως, πως ότι ψέμα κι αν πεις στους άλλους, όσο θέατρο κι αν παίξεις, εσύ ξέρεις την αλήθεια. Κανείς δεν σε ξέρει καλύτερα απ’ τον εαυτό σου. Γι’ αυτό και είναι αυτός που σου επιβάλλει τις πιο βαριές τιμωρίες. Γι’ αυτό και είναι αυτός που δεν σε συγχωρεί ποτέ. Όταν αποφασίσεις να πεις αλήθειες στον εαυτό σου, είναι σαν να προσπαθείς να λύσεις τις απορίες ενός πεντάχρονου.
-Τι είναι αυτό;
-Είναι μια καμινάδα
-Α! Και τι κάνει;
-Παίρνει τον καπνό από το σπίτι και το βγάζει έξω.
-Πού έξω;
-Στον ουρανό.
-Και μετά ο καπνός τι παθαίνει;
-Γίνεται συννεφάκι.
Είσαι πρόθυμος να λύσεις τις απορίες του, όχι όμως και να μπεις σε λεπτομέρειες. Πολλές φορές οι ερωτήσεις που κάνει σε κουράζουν, αλλά είπαμε ότι αποφάσισες να απαντήσεις. Έτσι, στύβεις το μυαλό σου και βρίσκεις ότι πιο γελοίο μπορείς να σκαρφιστείς με τη πρόφαση ότι είναι μικρό και δεν θα καταλάβει αν του πεις τα πράγματα με το όνομά τους. Και προσπαθείς να βρεις μια παρηγοριά για να απαλύνει λίγο τις ενοχές που νιώθεις. Έτσι, καταφεύγεις στην εξής δικαιολογία: είναι μικρό ακόμα, θα μεγαλώσει και θα μάθει…Έτσι, λοιπόν, γίνεται και με τον εαυτό σου, όταν αποφασίσεις να του πεις αλήθειες. Μόνο που θα έρθει κάποια μέρα που το πεντάχρονο θα μεγαλώσει και θα πάει σχολείο κι εκεί θα υπάρχουν παιδιά που οι γονείς τους θα έχουν βρει τρόπο να τους εξηγήσουν τα πράγματα όπως είναι. Αυτή τη μέρα, λοιπόν, μπορεί να βρεθούν κάποιοι επιτήδειοι και να το κοροϊδέψουν… Έτσι, λοιπόν, γίνεται και με τον εαυτό σου, όταν αποφασίσεις να του πεις αλήθειες…

Δεν υπάρχουν σχόλια: