Ξεκούραση

Περίεργο το συναίσθημα που νιώθω. Τι είναι; Δεν έχω ιδέα… Μακάρι να’ ξερα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν ξέρω καν αν είναι συναίσθημα. Μπα όχι. Μάλλον δεν είναι συναίσθημα. Θα’ λεγα ότι είναι περισσότερο η αίσθηση του να είσαι ξεκούραστος. Ξεκουράστηκα. Ναι αυτό είναι. Είχα καιρό να νιώσω ξεκούραστη και ξέχασα πως είναι. Όμως, είμαι σίγουρη πλέον. Αυτό είναι. Μετά από πολύ καιρό νιώθω καλά, ακριβώς επειδή είμαι ξεκούραστη. Νόμιζα πως δεν φαίνεται. Μέχρι που ένα εννιάχρονο τερατάκι μου άνοιξε τα μάτια. «Αχ, ρε Εβίτα. Είσαι… Ξέρεις… Όπως τον παλιό καλό καιρό… Γελάς…» μου είπε μέσα στα χαχανητά του. Ούτε που κατάλαβε πόσο με ταρακούνησε αυτή του η ανακάλυψη. Και γιατί να το καταλάβει, άλλωστε; Ένα εννιάχρονο είναι που ότι του’ ρχεται στο μυαλό το ξεφουρνίζει χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες. Και καλά κάνει δηλαδή. Αυτό θα πει να είσαι εννιάχρονο. Γελάω, όπως παλιά… Σίγουρα δεν γελάω όπως παλιά. Είμαι όμως λίγο καλύτερα τώρα. Είπαμε, ξεκουράστηκα… Θα γυρίσω πίσω, αν και θ’ αργήσει ακόμα αυτή η μέρα, και θα’ μαι καλά. Θα βάλω το κεφάλι κάτω και θα σταματήσω μόνο όταν αφήσω το στυλό έχοντας δώσει και το τελευταίο μάθημα. Και μόνο που νιώθω ότι μπορώ να το κάνω, μου δίνει μια στάλα αυτοπεποίθησης παραπάνω. Μέχρι πριν ένα μήνα, την έτρεμα αυτή τη στιγμή και τώρα θέλω να’ ρθει όσο πιο γρήγορα γίνεται και να τελειώσει το ίδιο γρήγορα… Μέχρι πριν αγχωνόμουν και γι’ αυτό. Τώρα μου έφυγε αυτό το άγχος, όμως ήρθε να προστεθεί ένα άλλο: αυτό του χρόνου. Θα προλάβω; Οι άλλοι έχουν ήδη αρχίσει φροντιστήρια κι εγώ θα ξεκινήσω σ’ ένα μήνα από τώρα. Δηλαδή θα ξεκινήσω μ’ ένα μήνα καθυστέρηση. Αρκετά αγχωτικό θα έλεγα. Όμως όσο κι αν αγχώνομαι, η κατάσταση δεν αλλάζει. Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω ακόμα. Τα ράμματα με τραβάνε και οι πληγές είναι ακόμα πολύ φρέσκιες. Όσο άνετη κι αν το παίζω, πονάω. Όχι πολύ, αλλά πονάω. Όμως, δεν παραπονιέμαι. Χαίρομαι που πήγαν όλα καλά και δεν ήταν τίποτα πιο σοβαρό. Μόνο ένα πράγμα τρέμω. Το τρέμω τόσο πολύ. Τα σημάδια… Τα ράμματα σε λίγο καιρό θα βγουν. Οι πληγές θα κλείσουν κι ο πόνος σε λίγους μήνες δεν θα υπάρχει πια. Όμως, τι θα γίνει με τα σημάδια; Την πρώτη μέρα που μου έβγαλαν τις γάζες, οφείλω να ομολογήσω ότι έβαλα τα κλάματα. Έφυγε ο γιατρός κι εγώ πήγα στο μπάνιο, είδα τις ουλές στον καθρέφτη και έμεινα πέντε λεπτά κλεισμένη εκεί μέσα προσπαθώντας να συνέλθω. Όχι από πόνο. Τον αντέχω τον πόνο. Έβαλα τα κλάματα από αηδία. Δεν με νοιάζει που θα τα βλέπουν οι άλλοι τα σημάδια μου. Όχι. Καθόλου δεν με απασχολεί. Με νοιάζει, όμως, που θα τα βλέπω εγώ. Που θα σιχαίνομαι ν’ αγγίξω το ίδιο μου το σώμα. Ναι αυτό με νοιάζει. Ο γιατρός είπε ότι δεν θα μείνουν σημάδια. Μακάρι να λέει αλήθεια. Αν δεν το δω, όμως με τα μάτια μου, δεν θα πάψω να ανησυχώ. Κατά τα άλλα είμαι καλά. Ξεκουράστηκα…