Στου αιώνα το φευγιό

«...Άκουσα τον κεραυνό να πέφτεi, και πριν μια τρομερή βροντή. Άκουσα ένα κύμα να βρυχάται, να θέλει να πνίξει όλη τη γη. Άκουσα εκατό τυμπανιστές, τα τύμπανα να χτυπάνε δυνατά. Άκουσα χίλιους ανθρώπους να ψιθυρίζουν και κανείς να μην ακούει προσεκτικά. Άκουσα έναν της πείνας να πεθαίνει και πολλούς να γελάνε βροντερά. Άκουσα το τραγούδι ενός ποιητή που πέθανε σαν το σκυλί στ' αμπέλι. Άκουσα ένα παλιάτσο σε μιαν αλέα να κλαίει και κανείς να μην τον θέλει. Και μια άγρια, ναι, μια άγρια, μια άγρια, ω, άγρια, σου λέω άγρια, μια άγρια βροχή θα πέσει.»



Bob Dylan

Κυριακή, Απριλίου 18, 2010

Και του χρόνου!



Να’μαστε πάλι στα Γιαννιτσά… Έχει περίπου τέσσερις ώρες που γυρίσαμε από την Κέρκυρα. Κανονικά θα’ πρεπε να’ χω ήδη ξεραθεί, όμως δεν μου κολλάει ύπνος. Ήθελα πρώτα να γράψω για την εκδρομή. Μια προσωπική απογραφή των γεγονότων. Είναι η πρώτη εκδρομή μου, στην οποία πέρασα απαίσια, αλλά ταυτόχρονα υπέροχα!

1η μέρα: Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού δεν πρόλαβα να «διασκεδάσω» πολύ, αφού άρχισαν να ακούγονται απ’ τα ηχεία τα «σκυλάδικα». Η πρώτη μου κίνηση ήταν να βγάλω τα ακουστικά από την τσάντα. Πάλι καλά που σκέφτηκα να τα πάρω μαζί μου. Αποδείχθηκαν σωτήρια! Έτσι λοιπόν με τα ακουστικά χωμένα μέσα στ’ αυτιά κύλησε το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού. Ύστερα, όταν ανεβήκαμε στο καράβι μ’ έπιασε μια ξαφνική μελαγχολία. Πάντα με πιάνει όταν ταξιδεύω στη θάλασσα. Καθόμουν, λοιπόν, σε μια γωνία και κοιτούσα τη θάλασσα. Τα κύματα που δημιουργούσε το καράβι έσκαγαν μερικά μέτρα πιο πέρα σαν ηφαίστειο που εκρήγνυται. Ήμουν ώρα εκεί και είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου. Ύστερα ήρθε ο Δημήτρης. Είπε τις βλακείες του, είπα κι εγώ τις δικές μου, μιλήσαμε και λίγο σοβαρά, μ’ έκανε και γέλασα. Ήρθε και ο ψηλός και έψαχνε τους συνοδούς στο δωμάτιο με τα σωσίβια! Η διάθεσή μου αμέσως έφτιαξε. Άλλωστε είχαμε πιάσει λιμάνι. Ήμασταν πλέον στην Κέρκυρα. Η εκδρομή μόλις είχε αρχίσει. Το βράδυ στο club ξεκίνησε ωραία. Υποφερτή η μουσική ως ένα σημείο. Φυσικά, βγαίναμε και λίγο έξω για να συνέλθουν τ’ αυτιά. Όμως, ήταν μια βραδιά πολλά υποσχόμενη. Κρίμα που τέλειωσε νωρίς και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο. Έχω βρεθεί ξανά σε καυγά, όμως ο συγκεκριμένος με τάραξε και μπορώ να πω ότι με τρόμαξε πολύ. Δεν φοβήθηκα για μενα, όχι. Για τον Κωστάκη πιο πολύ και για τους υπόλοιπους εκεί τριγύρω. Περισσότερα δεν με παίρνει να πω…Ύστερα, όμως, ήρθε το αποκορύφωμα της βραδιάς! Να’ ναι καλά ο Μάριος…Μπορεί να μην είναι ο Santana, αλλά παίζει καλά. Κατεβήκαμε στην παραλία παρέα με την κιθάρα. Πέρασα πολύ ωραία κι ας ήμουν λίγο πιο μακριά απ’ τους υπόλοιπους. Τραγουδούσα κι εγώ μαζί τους, απλά ήθελα να’ μαι όσο το δυνατό πιο κοντά στη θάλασσα. Μια στάλα μελαγχολίας υπήρχε και πάλι μέσα μου, όμως νομίζω πως ποτέ δεν φεύγει…

2η μέρα: Επίσκεψη στο Αχίλλειο. Χλιδή! Είναι όμορφο, εντυπωσιακό. Παρατηρούσα με προσοχή τα διακοσμητικά στοιχεία. Ήμουν στον κόσμο μου, όμως, ούτε που άκουγα τι έλεγε η ξεναγός. Νύσταζα πολύ για να βάλω το μυαλό μου σ’ αυτή τη διαδικασία. Ούτε το σώμα μου το ζόριζα πολύ. Έμπαινα πάντα τελευταία στα δωμάτια, αφού προχωρούσα με βασανιστικά αργό ρυθμό. Κάποια στιγμή έμεινα πίσω και βρέθηκα ανάμεσα σε άλλο σχολείο. Εκεί κάπου επιτάχυνα για να μειώσω τη διαφορά. Από τον κήπο η θέα ήταν απίθανη. Δεν μπήκα στον κόπο όμως να τραβήξω φωτογραφίες. Δεν είχα όρεξη. Προτιμούσα να αποτυπώσω την εικόνα που έβλεπα στο μυαλό μου, παρά στην κάρτα μνήμης της ψηφιακής μου. Γι’ αυτό, λοιπόν, παρατηρούσα με προσοχή την κάθε λεπτομέρεια στο τοπίο. Άλλωστε όλο και κάποιος θα έβγαλε φωτογραφίες και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τις ανεβάσει στο Facebook με τίτλο: «Κέρκυρα 2010!!!» ή κάτι παρόμοιο….Κι εγώ αυτό θα κάνω. Ύστερα πήγαμε στο κανόνι. Η θέα και από’ κει ήταν υπέροχη…Δεν κατέβηκα μέχρι κάτω στο εκκλησάκι. «Η ζωή σου απεικονίζεται σ’ εκείνη τη βάρκα», μου είπε, δείχνοντας μια παλιά βάρκα μισοβουλιαγμένη. Στην αρχή γέλασα…Όσο περισσότερο όμως σκεφτόμουν τα λόγια του, τόσο συνειδητοποιούσα ότι έχει δίκιο. Το’ πε στην τύχη; Δεν ξέρω. Το εννοούσε; Πώς στο διάολο βγάζει τόσο εύστοχα συμπεράσματα χωρίς να με ξέρει σχεδόν καθόλου;! Να τη πάλι αυτή η μελαγχολία…Μου βγήκε κι ένα παράπονο, χωρίς να το θέλω, χωρίς να το επιδιώξω. Όμως είχαν περάσει ήδη δύο μέρες κι ούτε ένα τηλέφωνο…Μα ούτε ένα; Το βράδυ το πρόγραμμα έλεγε μπουζούκια. Το χειρότερό μου! Στο λεωφορείο πάλι σκυλάδικα έπαιζαν. Πέρασα ωραία, ακόμα κι αν έκατσα μέσα στο μαγαζί ένα μισάωρο το πολύ! Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω, ότι πάγωσα, αλλά δεν πειράζει. Μίλησα μισή ώρα περίπου με τον Γιάννη στο τηλέφωνο, του είπα τα νέα μου, μου είπε τα δικά του, κάθισα με τα παιδιά και λέγαμε χαζομάρες. Πέρασε κι αυτό το βράδυ. Ύστερα μπύρες και red bull κι όλοι στο δωμάτιο 1503μέχρι το πρωί, παρέα πάντα με την κιθάρα!

3η μέρα: Πάμε Παλαιοκαστρίτσα. Το λεωφορείο επιτέλους σταμάτησε να παίζει σκυλάδικα! Να’ ναι καλά ο ΠιΧις. Του χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη, γιατί έχασα το φορτιστή του κινητού μου και δεν θα μπορούσα ν’ ακούσω τραγούδια με τα ακουστικά…Το τοπίο παραμένει υπέροχο και η φωτογραφική μου άδεια στην τσάντα μου. Έχει γίνει όμως επέκταση του χεριού της Χρύσας οπότε δεν ανησυχώ…Πήγαμε βόλτα με τις βάρκες στις σπηλιές. Ήταν πολύ όμορφα, αν και είχε συννεφιά. Ύστερα μας άφησαν ελεύθερους στη χώρα. Βόλτες και ατελείωτα ψώνια! Αγόρασα κάτι για όλους. Για τις δύο κολλητές μου που δεν ήταν στην Κέρκυρα, για τον αδερφό μου, για τους παππούδες μου, για τον μπαμπά μου, για την μαμά μου. Για μενα δεν πήρα τίποτα…Ποτέ δεν παίρνω. Δεν μου λείπει τίποτα από υλικά αγαθά. Το δώρο της μαμάς μου το έχασα! Τι κρίμα…Ούτε καν θυμάμαι τι ήταν. Τι της πήρα; Το μυαλό μου είναι υπερβολικά ζαλισμένο. Πίσω στο ξενοδοχείο. Έχουμε τρελαθεί στο γέλιο με τον Δημήτρη και τον Μάριο. Άλλοτε στο δωμάτιο 1503 κι άλλοτε στο 1513. Συνήθως στο 1ο. Το 2ο το αποφεύγαμε γιατί την πρώτη φορά που επισκεφτήκαμε τα αγόρια μας υποδέχθηκαν με τα εσώρουχα! Φρίκη! Η Άννα πάτησε μια τσιρίδα κι εγώ είχα πέσει κάτω απ’ τα γέλια. Η Χρύσα ως συνήθως στον κόσμο της. Βγήκε και η καθηγήτρια από το απέναντι δωμάτιο να δει τι έγινε. Τρόμαξε απ’ την τσιρίδα της Άννας. Το βράδυ ήμασταν ελεύθεροι να πάμε όπου θέλουμε στην χώρα. Φόρεσα ένα κοντομάνικο μπλουζάκι και βγήκα. Δεν ταίριαζε κανένα μπουφάν. Πάγωσα! Μέχρι το τέλος της βραδιάς είχα καταφέρει ν’ αποκτήσω έναν απίστευτο πονοκέφαλο και πολλά νεύρα! Φταίει λίγο και η μπύρα, αλλά κυρίως η έλλειψη ζακέτας. Πάλι πίσω στο ξενοδοχείο. Το κεφάλι μου με πέθαινε, όμως δεν μπορούσα να πάρω παυσίπονο, είχα πιει αλκοόλ. Κατέβηκα μαζί με τα παιδιά να πούμε κανένα τραγουδάκι με την κιθάρα. Γύρω στις 4 έφυγα. Ο πόνος στο κεφάλι είχε γίνει ανυπόφορος και είχα πιει άλλο ένα κουτάκι μπύρας. Αδυναμίες είναι αυτές…

4η μέρα: Ο πόνος δεν έχει σταματήσει λεπτό. Με ταλαιπώρησε όλο το βράδυ και συνεχιζόταν ακάθεκτος. Παυσίπονο και πάλι φοβόμουν να πάρω. Δεν είχαν περάσει πολλές ώρες από τότε που ήπια αλκοόλ. Φεύγουμε από το ξενοδοχείο. Στο λεωφορείο βάζει πάλι σκυλάδικα! Γαμώτο. Το κινητό μου δεν έχει μπαταρία. Πήραμε το καράβι, ο πόνος όσο πάει και χειροτερεύει. Μόλις φτάσουμε στα Γιάννενα παίρνω παυσίπονο. Δεν σηκώνει άλλη αναβολή. Κάθισα σε μια γωνία και κοιτούσα τη θάλασσα. Ήθελα ησυχία, γιατί εκτός από τον πόνο, είχα και πολλά νεύρα. Λίγο οι ορμόνες, λίγο τα ξενύχτια, λίγο ο πόνος…Βαρέθηκα να λέω «ναι» στην ερώτηση «Είσαι καλά;»…Εντάξει δεν μπορώ να πω μου άρεσε που ενδιαφέρονταν, αλλά ακόμα είχα νεύρα! Πήγαμε στο μουσείο του Βρέλλη. Το είχα επισκεφτεί ξανά πριν χρόνια. Θυμόμουν τα πάντα. Μου έκανε εντύπωση. Συνήθως δεν θυμάμαι ούτε τι φαγητό έφαγα την προηγούμενη μέρα! Έπειτα μπήκαμε στα Γιάννενα. Επιτέλους το κεφάλι μου πέρασε! Πήγαμε βόλτα στη παλιά πόλη και στα κάστρα. Ήταν πολύ ωραία. Η μοναδική μέρα που χρησιμοποίησα τη φωτογραφική. Δεν προλάβαμε όμως να πάμε παντού. Κρίμα. Έπρεπε να φύγουμε. Φτάσαμε στα Γιαννιτσά. Δεν πέρασε πολύ ώρα και ήρθε ο μπαμπάς μου να μας πάρει. Είχα σκοπό να του κρατήσω μούτρα, αλλά δεν μπόρεσα τελικά. Του έχω αδυναμία…Πίσω στο σπίτι η μαμά μου έκανε λες και γύρισα από τον πόλεμο! Αγκαλιές, φιλιά. Δεν μ’ άφηνε απ’ τα χέρια της. Με είχε σκάσει! Κι όσο δεν μου αρέσει να με φιλάνε τόσο με τρέλαινε στα φιλιά. Δεν μπορώ να πω όμως, κι εμένα μου έλειψαν και κυρίως αυτό το βλαμμένο ο αδερφός μου, ο οποίος ήρθε μέσα μόνο για να πάρει το δώρο του και μετά στον υπολογιστή. Αύριο σχολείο δεν έχει…Να συνέλθουμε πρώτα απ’ τα ξενύχτια και μετά…Άντε και του χρόνου!!!

4 σχόλια:

Jimmy Ramone είπε...

ego den poli psinomouna na ksanapao kerkyra alla tespa...exei xaraktei o pixis poli bathia stin kardia mou,einai foveros!!!akoma aksiosimioto ine pos girisa boro na po eroteumenos apo tin ekdromi...!!!alla metaksi mas auta ok?

Flying.High.Dead.Angel είπε...

Με το "και του χρόνου" δεν εννοώ και του χρόνου στην Κέρκυρα...εννοώ και του χρόνου εκδρομή!

Jimmy Ramone είπε...

vre dourdouvani pou leei kai o fisikos tis genikis....exo ksanapaei kerkyra prin 1 xrono auto elega stin arxi oxi na ksanapame kai tou xronou kerkyra...XAZH....ksipna!!!!

y.g.

h polh parea me pixi se pirakse mou fenete kai kahke oti ipirxe apo ton egefalo sou!!!!

Flying.High.Dead.Angel είπε...

χαχαχαχαχα!!!Λες ε?!Καθόλου απίθανο...Θα το προσέξω πάντως!