Στον Οδυσσέα...

Εκεί σε μια απ’ αυτές τις σκοτεινές και ανταριασμένες θάλασσες, ταξιδεύει ο Οδυσσέας, ο φίλος μου. Αναζητά την Ιθάκη του κι αυτός, όπως και όλοι μας, εδώ και χρόνια. Ταξιδεύει. Οφείλω να ομολογήσω ότι έχει γερό σκαρί. Έχει αντέξει σε φουρτούνες και έχει σταθεί αντιμέτωπος με τα ψηλότερα κύματα. Τα βλέπει να έρχονται καταπάνω του, να τον καταπίνουν κι ύστερα να τον ξερνάνε από Ιθάκη σε Ιθάκη. Όταν, όμως, ο ουρανός παύει να είναι ανταριασμένος το ταξίδι του είναι απλά μαγευτικό. Η θάλασσα ήσυχη, γαλήνια, επίπεδη σχεδόν, τον οδηγεί αργά και σταθερά σε ακόμα μία Ιθάκη. Πάλι σύννεφα βλέπω στον ορίζοντα. Φύγε, Οδυσσέα, φύγε! Αυτή η Ιθάκη δεν είναι αντάξια των προσδοκιών σου. Κάποια άλλη ίσως…Φύγε όσο είναι καιρός. Φύγε πριν ξεσπάσει η καταιγίδα. Κοίτα! Εκεί στο βάθος…Αυτός εκεί είναι ο προορισμός σου. Βλέπεις; Εκεί που ενώνεται η θάλασσα με τον ουρανό. Εκεί θέλεις να φτάσεις. Εκεί θα βρεις την Ιθάκη σου. Μέχρι να φτάσεις, όμως, θα περάσει καιρός. Πρέπει να’ χεις υπομονή, Οδυσσέα. Θα αράξεις σε πολλά λιμάνια. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Μπορείς, βέβαια, να μην σαλπάρεις. Να ρίξεις άγκυρα σε μια οποιαδήποτε Ιθάκη και να μείνεις εκεί. Δική σου είναι η επιλογή. Ότι και να αποφασίσεις, εγώ θα σε στηρίξω, Οδυσσέα. Να ξέρεις, όμως, πως θα σου λείψει η θάλασσα και ο ανταριασμένος ουρανός, τα κύματα και ο αέρας που λυσσομανάει. Θα σου λείψει και το σκαρί σου, που θα το’ χεις παρατημένο. Να ξέρεις πως, το σκαρί σου, δεν αξίζει ένα οποιοδήποτε λιμάνι. Αξίζει μια Ιθάκη…Φεύγεις; Χαίρομαι, φίλε μου. Καλό ταξίδι, Οδυσσέα. Να μου γράφεις πού και πού και να μου λες για τις θάλασσες που ταξιδεύεις, τις φουρτούνες που περνάς και, το κυριότερο, να μου λες για τις Ιθάκες που συναντάς…Καλό σου ταξίδι, Οδυσσέα. Εύχομαι να’ ναι όμορφο και με όσο το δυνατό λιγότερες φουρτούνες…