Τα μυστικά της νύχτας

Εγώ τη νύχτα μόνο ζω, μαζί με τις υπόλοιπες ξελογιασμένες ψυχές. Ψιθυρίζουμε προσευχές στο φεγγάρι. Έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη να ουρλιάξουμε, όμως φοβόμαστε. Φοβόμαστε πως θα ξυπνήσουμε τους άλλους. Θέλω τόσο πολύ να τους ξυπνήσω. Όμως, είναι ώρα κοινής ησυχίας. Όλοι σιωπούν. Ποιος είμαι εγώ αυτός που θα κάνει κάτι άλλο απ’ αυτό που οι «νόμοι» της κοινωνίας προστάζουν; Κανείς. Δεν είμαι κανείς. Αυτό δεν το αντέχω! Χρειάζομαι μια ταυτότητα. Ας μου πει κάποιος ποιος είμαι. Δεν μου απαντά κανείς. Πάλι αυτή η αόριστη αντωνυμία. Πάντα ήθελα να την οριστικοποιήσω. Για πρώτη φορά στη ζωή μου έκανα κάτι που εγώ ήθελα. Έδωσα λύση στο ίδιο το πρόβλημά μου. Βρήκα την ταυτότητά μου κι από «κανείς» γίνομαι τώρα «δειλός». Γιατί δειλός υπήρξα στη ζωή μου. Γι’ αυτό ποτέ δεν παραδέχτηκα το χείμαρρο των συναισθημάτων που ένιωθα να σιγοβράζει μέσα μου. Δεν το’ κανα γιατί δεν θα μπορούσα να αντέξω τις συνέπειες. Το ήξερα. Ένα απ’ τα λίγα πράγματα που ήξερα. Γιατί κι εγώ και τα υπόλοιπα πλάσματα της νύχτας, ξέραμε. Όχι πολλά, αλλά ξέραμε. Γιατί τη νύχτα αποκαλύπτονται μυστικά που εσείς που κοιμάστε δεν τα μαθαίνετε ποτέ. Ίσως να είστε πιο τυχεροί. Ίσως αν ζεις στην άγνοια είναι ευκολότερο. Ίσως αν δεν ξέρεις αυτά τα μυστικά, τις μυστικές πτυχές της ψυχής σου, να ζεις με λιγότερες ενοχές. Ίσως αυτά τα ξενύχτια μου να μ’ έφεραν εδώ που είμαι. Ίσως όχι. Πολλές φορές, βλέποντας το πρωί τα βλέμματα των ανθρώπων να’ χουν γίνει απλανή, σκεφτόμουν ότι αν αφεθώ θα’ ναι καλύτερα. Οι άνθρωποι, στις μέρες μας, το μόνο που θέλουν είναι να ρουφάνε το αίμα των συνανθρώπων τους. Ίσως, λοιπόν, να τους αφήσω να με κάνουν όμοιό τους. Όχι, σκέφτηκα, προλαβαίνω να ξεφύγω. Έτρεχα. Έτρεχα για να ξεφύγω. Ακόμα τρέχω. Όμως δεν θ’ αντέξω για πολύ. Κουράστηκα. Κρύφτηκα σ’ ένα σκοτεινό υπόγειο. Εδώ δεν θα με βρουν. Θα’ χω χρόνο να σκεφτώ. Είμαι χαρούμενος. Είμαι ακόμα άνθρωπος. Ίσως αυτό να ήταν το μεγαλύτερο προτέρημα της νύχτας. Ίσως να μην συμφωνείς. Όπως και να’ χει, εγώ παραμένω παιδί της νύχτας. Καληνύχτα και όνειρα γλυκά…