Μια εβδομάδα έχει περάσει και τα πατζούρια μου είναι κλειστά. Πού και πού ανοίγω μόνο το παράθυρο να μην πνιγώ. Δεν ξέρω αν έξω χιονίζει, αν βρέχει ή αν έχει λιακάδα. Την ημερομηνία την ξέρω, και την ώρα και τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα ξέρω. Αναγράφονται στο κάτω μέρος της οθόνης του υπολογιστή μου. Να ένα αντικείμενο που μπορώ να πω ότι το κατέχω. Και πώς να μην το κατέχω άλλωστε; Από το πρωί μέχρι το βράδυ κοιτάζω σκιές σ’ ένα γυαλί. Ακούω μόνο το θόρυβο που κάνουν τα πλήκτρα και το μούγκρισμα του μηχανήματος. Από ιστοσελίδα σε ιστοσελίδα, να βλέπω τις λέξεις να τρέχουν μπροστά μου. Διαβάζω διάφορα…Άλλοτε δακρύζω, άλλοτε πάλι χαμογελάω. Θα περάσω μια διαδικτυακή βόλτα κι απ’ το facebook, γιατί επιβάλλεται. Θα λέω σε όλους πόσο τους αγαπάω και θα στέλνω χαμογελαστές φατσούλες. Όλα αυτά συνοδευόμενα από μουσική υπόκρουση. Μερικοί επαναστατικοί στίχοι, έτσι για να ξυπνάει το μυαλό απ’ το λήθαργο για λίγο. Ένα μυαλό, που άνετα θα μπορούσε να το παρομοιάσει κανείς με έναν υπολογιστή. Κοιτάζω στο κάτω μέρος της οθόνης την ώρα. Πάλι ξαγρύπνησα. Θέλω να γράψω, έχω τόσα πολλά να πω. Έχω ανοίξει το πρόγραμμα και βλέπω τον κέρσορα ν’ αναβοσβήνει ρυθμικά. Οι λέξεις δεν βγαίνουν από μέσα μου. Λες κι έχουν δική τους βούληση, αρνούνται πεισματικά να με υπακούσουν. Ύστερα από ώρα, επιτέλους, αποφάσισαν να με βοηθήσουν. Πατάω τα πλήκτρα γρήγορα, έχω μάθει πια τη θέση του καθενός και δεν χρειάζεται να ψάχνω. Περιμένω να αρχίσουν να σχηματίζονται λέξεις στο παγωμένο γυαλί, όμως αντί γι’ αυτό μου εμφανίζει ένα μήνυμα: «Το Πρόγραμμα Δεν Αποκρίνεται». Ούτε κι αυτό δεν αποκρίνεται; Ειρωνεία…Τοποθετώ τα δάχτυλά μου πρώτα στο Control, έπειτα στο Alt και τέλος στο Delete. Τίποτα. Νεκρό. Στην οθόνη παραμένει το μήνυμα: «Το Πρόγραμμα Δεν Αποκρίνεται». Δεν μου μένει τίποτα άλλο παρά μόνο να πατήσω το reset, για ν’ αρχίσουν όλα από την αρχή. Το facebook θα είναι ανοιχτό μαζί με κάνα δυο ακόμα ιστοσελίδες, η μουσική υπόκρουση θα παίζει και Το Πρόγραμμα Δεν Θα Αποκρίνεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου