«Καλοί Χριστιανοί»

Σήμερα πήγα στην εκκλησία. Το πώς και το γιατί είναι μεγάλη ιστορία. Κατάπια όλα όσα ήθελα να φωνάξω και πήγα κι εγώ σαν «καλή Χριστιανή» να προσκυνήσω. Πήγα, λοιπόν, και κάθισα σ’ ένα στασίδι, με το κεφάλι κάτω. Τα μάτια καρφωμένα στο πάτωμα. Ακούγονταν οι ψαλμωδίες κι εγώ ήθελα να τρέξω! Να φύγω, αλλά πώς; Μόνο μια στιγμή σήκωσα τα μάτια απ’ το πάτωμα και κοίταξα γύρω μου. Τόσοι πολλοί άνθρωποι. Όλοι με τα κεφάλια ψηλά. Άραγε ένιωθε κανείς όπως εγώ; Αρκετά χάζεψα. Το κεφάλι πάλι κάτω. Ύστερα μπήκαμε κι εμείς στην ουρά για να προσκυνήσουμε τον επιτάφιο. Τι παρωδία! Στεκόμασταν εκεί, όλοι οι «καλοί Χριστιανοί» και περιμέναμε να έρθει η σειρά μας. Γύρω μου πολλοί άνθρωποι, γυναίκες κυρίως. Ένιωθα μια συνεχή πίεση στην πλάτη μου, σήκωσα τα μάτια απ’ το πάτωμα για ακόμα μία φορά και γύρισα να δω τι είναι. Με έσπρωχνε μια γυναίκα. Έτσι όπως γύρισα είδα κι άλλες να μπαίνουν απ’ τα πλάγια, να σπρώχνουν, να περνάνε μπροστά. Όχι, ότι με πείραξε που μου «έφαγαν» τη σειρά…Απλά σκεφτόμουν τι «καλοί Χριστιανοί» που είμαστε όλοι. Σκέτη παρωδία! Δεν φαινόταν όμως να την ανησυχεί καθόλου. Ούτε αυτή τη γυναίκα που βρισκόταν πίσω μου, ούτε κανέναν άλλον. Της έδειξα ότι ενοχλούμαι, αλλά παρ’ όλα αυτά συνέχισε ακάθεκτη. Ήθελα να της πω να σταματήσει επιτέλους γιατί με πονάει! Κάποια στιγμή γύρισα το κεφάλι μου απότομα προς το μέρος της αποφασισμένη να της το πω, όμως περιορίστηκα απλά σ’ ένα άγριο βλέμμα κι ύστερα πάλι το κεφάλι κάτω. Βλέπεις, βρισκόμασταν σ’ έναν ιερό χώρο, ήταν μεγαλύτερη και έπρεπε να τη σεβαστώ, ήταν λίγο κι η ντροπή που ένιωθα και το σκυμμένο μου κεφάλι και τα λόγια που είχαν θρονιαστεί μέσα μου και δεν έλεγαν να βγουν και ο πόνος στην πλάτη απ’ τα σπρωξίματα και ένα σωρό άλλα…Τελικά δεν μίλησα. Προσκυνήσαμε σαν «καλοί Χριστιανοί» και φύγαμε. Σιχάθηκα την υποκρισία του κόσμου. Σιχάθηκα και τη δικιά μου υποκρισία! Είναι Μεγάλη Εβδομάδα και όλοι οι «καλοί Χριστιανοί» πηγαίνουν στην εκκλησία για να δώσουν το παρόν. Τις υπόλοιπες μέρες, όμως, έχουν πολλές δουλειές, είναι πολύ νωρίς και δεν μπορεί να ξυπνήσει το παιδί κι ένα σωρό άλλες φθηνές δικαιολογίες. Βαρέθηκα την υποκρισία του κόσμου! Βαρέθηκα κι εμένα! Είναι αργά, πρέπει να πάω για ύπνο γιατί αύριο σαν «καλή Χριστιανή» θα πάω στην εκκλησία…Θα κάτσω πάλι εκεί σ’ ένα στασίδι-αν βρω κάποιο ελεύθερο γιατί οι «πιστοί» είναι πολλοί αυτές τις μέρες- και θα καθίσω εκεί μέχρι να τελειώσει η Λειτουργία, έχοντας πάντα το κεφάλι κάτω και τα μάτια καρφωμένα στο πάτωμα…

(Κάπου εδώ, να ευχαριστήσω τον Δημήτρη που μοιράστηκε τις σκέψεις του μαζί μου και με άφησε να του εκμυστηρευτώ κι εγώ τις δικές μου και μου έδωσε το έναυσμα για να γράψω το παραπάνω κείμενο. Ελπίζω να κατάλαβες, στο ελάχιστο πάντα, πως νιώθω και τι ακριβώς εννοούσα. Jimmy, ευχαριστώ κι εσένα για την αρχική ιδέα.)