Τα μυστικά της νύχτας

Εγώ τη νύχτα μόνο ζω, μαζί με τις υπόλοιπες ξελογιασμένες ψυχές. Ψιθυρίζουμε προσευχές στο φεγγάρι. Έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη να ουρλιάξουμε, όμως φοβόμαστε. Φοβόμαστε πως θα ξυπνήσουμε τους άλλους. Θέλω τόσο πολύ να τους ξυπνήσω. Όμως, είναι ώρα κοινής ησυχίας. Όλοι σιωπούν. Ποιος είμαι εγώ αυτός που θα κάνει κάτι άλλο απ’ αυτό που οι «νόμοι» της κοινωνίας προστάζουν; Κανείς. Δεν είμαι κανείς. Αυτό δεν το αντέχω! Χρειάζομαι μια ταυτότητα. Ας μου πει κάποιος ποιος είμαι. Δεν μου απαντά κανείς. Πάλι αυτή η αόριστη αντωνυμία. Πάντα ήθελα να την οριστικοποιήσω. Για πρώτη φορά στη ζωή μου έκανα κάτι που εγώ ήθελα. Έδωσα λύση στο ίδιο το πρόβλημά μου. Βρήκα την ταυτότητά μου κι από «κανείς» γίνομαι τώρα «δειλός». Γιατί δειλός υπήρξα στη ζωή μου. Γι’ αυτό ποτέ δεν παραδέχτηκα το χείμαρρο των συναισθημάτων που ένιωθα να σιγοβράζει μέσα μου. Δεν το’ κανα γιατί δεν θα μπορούσα να αντέξω τις συνέπειες. Το ήξερα. Ένα απ’ τα λίγα πράγματα που ήξερα. Γιατί κι εγώ και τα υπόλοιπα πλάσματα της νύχτας, ξέραμε. Όχι πολλά, αλλά ξέραμε. Γιατί τη νύχτα αποκαλύπτονται μυστικά που εσείς που κοιμάστε δεν τα μαθαίνετε ποτέ. Ίσως να είστε πιο τυχεροί. Ίσως αν ζεις στην άγνοια είναι ευκολότερο. Ίσως αν δεν ξέρεις αυτά τα μυστικά, τις μυστικές πτυχές της ψυχής σου, να ζεις με λιγότερες ενοχές. Ίσως αυτά τα ξενύχτια μου να μ’ έφεραν εδώ που είμαι. Ίσως όχι. Πολλές φορές, βλέποντας το πρωί τα βλέμματα των ανθρώπων να’ χουν γίνει απλανή, σκεφτόμουν ότι αν αφεθώ θα’ ναι καλύτερα. Οι άνθρωποι, στις μέρες μας, το μόνο που θέλουν είναι να ρουφάνε το αίμα των συνανθρώπων τους. Ίσως, λοιπόν, να τους αφήσω να με κάνουν όμοιό τους. Όχι, σκέφτηκα, προλαβαίνω να ξεφύγω. Έτρεχα. Έτρεχα για να ξεφύγω. Ακόμα τρέχω. Όμως δεν θ’ αντέξω για πολύ. Κουράστηκα. Κρύφτηκα σ’ ένα σκοτεινό υπόγειο. Εδώ δεν θα με βρουν. Θα’ χω χρόνο να σκεφτώ. Είμαι χαρούμενος. Είμαι ακόμα άνθρωπος. Ίσως αυτό να ήταν το μεγαλύτερο προτέρημα της νύχτας. Ίσως να μην συμφωνείς. Όπως και να’ χει, εγώ παραμένω παιδί της νύχτας. Καληνύχτα και όνειρα γλυκά…

Και του χρόνου!

Να’μαστε πάλι στα Γιαννιτσά… Έχει περίπου τέσσερις ώρες που γυρίσαμε από την Κέρκυρα. Κανονικά θα’ πρεπε να’ χω ήδη ξεραθεί, όμως δεν μου κολλάει ύπνος. Ήθελα πρώτα να γράψω για την εκδρομή. Μια προσωπική απογραφή των γεγονότων. Είναι η πρώτη εκδρομή μου, στην οποία πέρασα απαίσια, αλλά ταυτόχρονα υπέροχα!

1^η μέρα: Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού δεν πρόλαβα να «διασκεδάσω» πολύ, αφού άρχισαν να ακούγονται απ’ τα ηχεία τα «σκυλάδικα». Η πρώτη μου κίνηση ήταν να βγάλω τα ακουστικά από την τσάντα. Πάλι καλά που σκέφτηκα να τα πάρω μαζί μου. Αποδείχθηκαν σωτήρια! Έτσι λοιπόν με τα ακουστικά χωμένα μέσα στ’ αυτιά κύλησε το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού. Ύστερα, όταν ανεβήκαμε στο καράβι μ’ έπιασε μια ξαφνική μελαγχολία. Πάντα με πιάνει όταν ταξιδεύω στη θάλασσα. Καθόμουν, λοιπόν, σε μια γωνία και κοιτούσα τη θάλασσα. Τα κύματα που δημιουργούσε το καράβι έσκαγαν μερικά μέτρα πιο πέρα σαν ηφαίστειο που εκρήγνυται. Ήμουν ώρα εκεί και είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου. Ύστερα ήρθε ο Δημήτρης. Είπε τις βλακείες του, είπα κι εγώ τις δικές μου, μιλήσαμε και λίγο σοβαρά, μ’ έκανε και γέλασα. Ήρθε και ο ψηλός και έψαχνε τους συνοδούς στο δωμάτιο με τα σωσίβια! Η διάθεσή μου αμέσως έφτιαξε. Άλλωστε είχαμε πιάσει λιμάνι. Ήμασταν πλέον στην Κέρκυρα. Η εκδρομή μόλις είχε αρχίσει. Το βράδυ στο club ξεκίνησε ωραία. Υποφερτή η μουσική ως ένα σημείο. Φυσικά, βγαίναμε και λίγο έξω για να συνέλθουν τ’ αυτιά. Όμως, ήταν μια βραδιά πολλά υποσχόμενη. Κρίμα που τέλειωσε νωρίς και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο. Έχω βρεθεί ξανά σε καυγά, όμως ο συγκεκριμένος με τάραξε και μπορώ να πω ότι με τρόμαξε πολύ. Δεν φοβήθηκα για μενα, όχι. Για τον Κωστάκη πιο πολύ και για τους υπόλοιπους εκεί τριγύρω. Περισσότερα δεν με παίρνει να πω…Ύστερα, όμως, ήρθε το αποκορύφωμα της βραδιάς! Να’ ναι καλά ο Μάριος…Μπορεί να μην είναι ο Santana, αλλά παίζει καλά. Κατεβήκαμε στην παραλία παρέα με την κιθάρα. Πέρασα πολύ ωραία κι ας ήμουν λίγο πιο μακριά απ’ τους υπόλοιπους. Τραγουδούσα κι εγώ μαζί τους, απλά ήθελα να’ μαι όσο το δυνατό πιο κοντά στη θάλασσα. Μια στάλα μελαγχολίας υπήρχε και πάλι μέσα μου, όμως νομίζω πως ποτέ δεν φεύγει…

2^η μέρα: Επίσκεψη στο Αχίλλειο. Χλιδή! Είναι όμορφο, εντυπωσιακό. Παρατηρούσα με προσοχή τα διακοσμητικά στοιχεία. Ήμουν στον κόσμο μου, όμως, ούτε που άκουγα τι έλεγε η ξεναγός. Νύσταζα πολύ για να βάλω το μυαλό μου σ’ αυτή τη διαδικασία. Ούτε το σώμα μου το ζόριζα πολύ. Έμπαινα πάντα τελευταία στα δωμάτια, αφού προχωρούσα με βασανιστικά αργό ρυθμό. Κάποια στιγμή έμεινα πίσω και βρέθηκα ανάμεσα σε άλλο σχολείο. Εκεί κάπου επιτάχυνα για να μειώσω τη διαφορά. Από τον κήπο η θέα ήταν απίθανη. Δεν μπήκα στον κόπο όμως να τραβήξω φωτογραφίες. Δεν είχα όρεξη. Προτιμούσα να αποτυπώσω την εικόνα που έβλεπα στο μυαλό μου, παρά στην κάρτα μνήμης της ψηφιακής μου. Γι’ αυτό, λοιπόν, παρατηρούσα με προσοχή την κάθε λεπτομέρεια στο τοπίο. Άλλωστε όλο και κάποιος θα έβγαλε φωτογραφίες και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τις ανεβάσει στο Facebook με τίτλο: «Κέρκυρα 2010!!!» ή κάτι παρόμοιο….Κι εγώ αυτό θα κάνω. Ύστερα πήγαμε στο κανόνι. Η θέα και από’ κει ήταν υπέροχη…Δεν κατέβηκα μέχρι κάτω στο εκκλησάκι. «Η ζωή σου απεικονίζεται σ’ εκείνη τη βάρκα», μου είπε, δείχνοντας μια παλιά βάρκα μισοβουλιαγμένη. Στην αρχή γέλασα…Όσο περισσότερο όμως σκεφτόμουν τα λόγια του, τόσο συνειδητοποιούσα ότι έχει δίκιο. Το’ πε στην τύχη; Δεν ξέρω. Το εννοούσε; Πώς στο διάολο βγάζει τόσο εύστοχα συμπεράσματα χωρίς να με ξέρει σχεδόν καθόλου;! Να τη πάλι αυτή η μελαγχολία…Μου βγήκε κι ένα παράπονο, χωρίς να το θέλω, χωρίς να το επιδιώξω. Όμως είχαν περάσει ήδη δύο μέρες κι ούτε ένα τηλέφωνο…Μα ούτε ένα; Το βράδυ το πρόγραμμα έλεγε μπουζούκια. Το χειρότερό μου! Στο λεωφορείο πάλι σκυλάδικα έπαιζαν. Πέρασα ωραία, ακόμα κι αν έκατσα μέσα στο μαγαζί ένα μισάωρο το πολύ! Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω, ότι πάγωσα, αλλά δεν πειράζει. Μίλησα μισή ώρα περίπου με τον Γιάννη στο τηλέφωνο, του είπα τα νέα μου, μου είπε τα δικά του, κάθισα με τα παιδιά και λέγαμε χαζομάρες. Πέρασε κι αυτό το βράδυ. Ύστερα μπύρες και red bull κι όλοι στο δωμάτιο 1503μέχρι το πρωί, παρέα πάντα με την κιθάρα!

3^η μέρα: Πάμε Παλαιοκαστρίτσα. Το λεωφορείο επιτέλους σταμάτησε να παίζει σκυλάδικα! Να’ ναι καλά ο ΠιΧις. Του χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη, γιατί έχασα το φορτιστή του κινητού μου και δεν θα μπορούσα ν’ ακούσω τραγούδια με τα ακουστικά…Το τοπίο παραμένει υπέροχο και η φωτογραφική μου άδεια στην τσάντα μου. Έχει γίνει όμως επέκταση του χεριού της Χρύσας οπότε δεν ανησυχώ…Πήγαμε βόλτα με τις βάρκες στις σπηλιές. Ήταν πολύ όμορφα, αν και είχε συννεφιά. Ύστερα μας άφησαν ελεύθερους στη χώρα. Βόλτες και ατελείωτα ψώνια! Αγόρασα κάτι για όλους. Για τις δύο κολλητές μου που δεν ήταν στην Κέρκυρα, για τον αδερφό μου, για τους παππούδες μου, για τον μπαμπά μου, για την μαμά μου. Για μενα δεν πήρα τίποτα…Ποτέ δεν παίρνω. Δεν μου λείπει τίποτα από υλικά αγαθά. Το δώρο της μαμάς μου το έχασα! Τι κρίμα…Ούτε καν θυμάμαι τι ήταν. Τι της πήρα; Το μυαλό μου είναι υπερβολικά ζαλισμένο. Πίσω στο ξενοδοχείο. Έχουμε τρελαθεί στο γέλιο με τον Δημήτρη και τον Μάριο. Άλλοτε στο δωμάτιο 1503 κι άλλοτε στο 1513. Συνήθως στο 1ο. Το 2ο το αποφεύγαμε γιατί την πρώτη φορά που επισκεφτήκαμε τα αγόρια μας υποδέχθηκαν με τα εσώρουχα! Φρίκη! Η Άννα πάτησε μια τσιρίδα κι εγώ είχα πέσει κάτω απ’ τα γέλια. Η Χρύσα ως συνήθως στον κόσμο της. Βγήκε και η καθηγήτρια από το απέναντι δωμάτιο να δει τι έγινε. Τρόμαξε απ’ την τσιρίδα της Άννας. Το βράδυ ήμασταν ελεύθεροι να πάμε όπου θέλουμε στην χώρα. Φόρεσα ένα κοντομάνικο μπλουζάκι και βγήκα. Δεν ταίριαζε κανένα μπουφάν. Πάγωσα! Μέχρι το τέλος της βραδιάς είχα καταφέρει ν’ αποκτήσω έναν απίστευτο πονοκέφαλο και πολλά νεύρα! Φταίει λίγο και η μπύρα, αλλά κυρίως η έλλειψη ζακέτας. Πάλι πίσω στο ξενοδοχείο. Το κεφάλι μου με πέθαινε, όμως δεν μπορούσα να πάρω παυσίπονο, είχα πιει αλκοόλ. Κατέβηκα μαζί με τα παιδιά να πούμε κανένα τραγουδάκι με την κιθάρα. Γύρω στις 4 έφυγα. Ο πόνος στο κεφάλι είχε γίνει ανυπόφορος και είχα πιει άλλο ένα κουτάκι μπύρας. Αδυναμίες είναι αυτές…

4^η μέρα: Ο πόνος δεν έχει σταματήσει λεπτό. Με ταλαιπώρησε όλο το βράδυ και συνεχιζόταν ακάθεκτος. Παυσίπονο και πάλι φοβόμουν να πάρω. Δεν είχαν περάσει πολλές ώρες από τότε που ήπια αλκοόλ. Φεύγουμε από το ξενοδοχείο. Στο λεωφορείο βάζει πάλι σκυλάδικα! Γαμώτο. Το κινητό μου δεν έχει μπαταρία. Πήραμε το καράβι, ο πόνος όσο πάει και χειροτερεύει. Μόλις φτάσουμε στα Γιάννενα παίρνω παυσίπονο. Δεν σηκώνει άλλη αναβολή. Κάθισα σε μια γωνία και κοιτούσα τη θάλασσα. Ήθελα ησυχία, γιατί εκτός από τον πόνο, είχα και πολλά νεύρα. Λίγο οι ορμόνες, λίγο τα ξενύχτια, λίγο ο πόνος…Βαρέθηκα να λέω «ναι» στην ερώτηση «Είσαι καλά;»…Εντάξει δεν μπορώ να πω μου άρεσε που ενδιαφέρονταν, αλλά ακόμα είχα νεύρα! Πήγαμε στο μουσείο του Βρέλλη. Το είχα επισκεφτεί ξανά πριν χρόνια. Θυμόμουν τα πάντα. Μου έκανε εντύπωση. Συνήθως δεν θυμάμαι ούτε τι φαγητό έφαγα την προηγούμενη μέρα! Έπειτα μπήκαμε στα Γιάννενα. Επιτέλους το κεφάλι μου πέρασε! Πήγαμε βόλτα στη παλιά πόλη και στα κάστρα. Ήταν πολύ ωραία. Η μοναδική μέρα που χρησιμοποίησα τη φωτογραφική. Δεν προλάβαμε όμως να πάμε παντού. Κρίμα. Έπρεπε να φύγουμε. Φτάσαμε στα Γιαννιτσά. Δεν πέρασε πολύ ώρα και ήρθε ο μπαμπάς μου να μας πάρει. Είχα σκοπό να του κρατήσω μούτρα, αλλά δεν μπόρεσα τελικά. Του έχω αδυναμία…Πίσω στο σπίτι η μαμά μου έκανε λες και γύρισα από τον πόλεμο! Αγκαλιές, φιλιά. Δεν μ’ άφηνε απ’ τα χέρια της. Με είχε σκάσει! Κι όσο δεν μου αρέσει να με φιλάνε τόσο με τρέλαινε στα φιλιά. Δεν μπορώ να πω όμως, κι εμένα μου έλειψαν και κυρίως αυτό το βλαμμένο ο αδερφός μου, ο οποίος ήρθε μέσα μόνο για να πάρει το δώρο του και μετά στον υπολογιστή. Αύριο σχολείο δεν έχει…Να συνέλθουμε πρώτα απ’ τα ξενύχτια και μετά…Άντε και του χρόνου!!!

Στον Οδυσσέα...

Εκεί σε μια απ’ αυτές τις σκοτεινές και ανταριασμένες θάλασσες, ταξιδεύει ο Οδυσσέας, ο φίλος μου. Αναζητά την Ιθάκη του κι αυτός, όπως και όλοι μας, εδώ και χρόνια. Ταξιδεύει. Οφείλω να ομολογήσω ότι έχει γερό σκαρί. Έχει αντέξει σε φουρτούνες και έχει σταθεί αντιμέτωπος με τα ψηλότερα κύματα. Τα βλέπει να έρχονται καταπάνω του, να τον καταπίνουν κι ύστερα να τον ξερνάνε από Ιθάκη σε Ιθάκη. Όταν, όμως, ο ουρανός παύει να είναι ανταριασμένος το ταξίδι του είναι απλά μαγευτικό. Η θάλασσα ήσυχη, γαλήνια, επίπεδη σχεδόν, τον οδηγεί αργά και σταθερά σε ακόμα μία Ιθάκη. Πάλι σύννεφα βλέπω στον ορίζοντα. Φύγε, Οδυσσέα, φύγε! Αυτή η Ιθάκη δεν είναι αντάξια των προσδοκιών σου. Κάποια άλλη ίσως…Φύγε όσο είναι καιρός. Φύγε πριν ξεσπάσει η καταιγίδα. Κοίτα! Εκεί στο βάθος…Αυτός εκεί είναι ο προορισμός σου. Βλέπεις; Εκεί που ενώνεται η θάλασσα με τον ουρανό. Εκεί θέλεις να φτάσεις. Εκεί θα βρεις την Ιθάκη σου. Μέχρι να φτάσεις, όμως, θα περάσει καιρός. Πρέπει να’ χεις υπομονή, Οδυσσέα. Θα αράξεις σε πολλά λιμάνια. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Μπορείς, βέβαια, να μην σαλπάρεις. Να ρίξεις άγκυρα σε μια οποιαδήποτε Ιθάκη και να μείνεις εκεί. Δική σου είναι η επιλογή. Ότι και να αποφασίσεις, εγώ θα σε στηρίξω, Οδυσσέα. Να ξέρεις, όμως, πως θα σου λείψει η θάλασσα και ο ανταριασμένος ουρανός, τα κύματα και ο αέρας που λυσσομανάει. Θα σου λείψει και το σκαρί σου, που θα το’ χεις παρατημένο. Να ξέρεις πως, το σκαρί σου, δεν αξίζει ένα οποιοδήποτε λιμάνι. Αξίζει μια Ιθάκη…Φεύγεις; Χαίρομαι, φίλε μου. Καλό ταξίδι, Οδυσσέα. Να μου γράφεις πού και πού και να μου λες για τις θάλασσες που ταξιδεύεις, τις φουρτούνες που περνάς και, το κυριότερο, να μου λες για τις Ιθάκες που συναντάς…Καλό σου ταξίδι, Οδυσσέα. Εύχομαι να’ ναι όμορφο και με όσο το δυνατό λιγότερες φουρτούνες…

to αμαρτήσεις? or not to αμαρτήσεις... (Νο 2)

(συνέχεια)

Πόσες φορές δεν έχουμε μπεί στο πειρασμό να υποκύψουμε σε μια "αμαρτία"?

Πόσες φορές υποκύπτουμε και πόσες όχι?

'Η μάλλον, πότε ναι και πότε όχι και γιατί (τελικά)?

Πώς δικαιολογήσαμε το ναι ή το όχι?

-Και στη τελική, γιατί το δέντρο της γνώσης βρισκόταν στο παράδεισο και όχι κάπου αλλού..? Γιατί να είναι αυτό το απαγορευμένο και όχι κάποιο άλλο?

Θα μπορούσαν οι καρποί του να είναι αποκρουστικοί ή ο Αδάμ και η Εύα να μην πιστέψουν το φίδι!

Και γιατί δοκίμασε πρώτα η Εύα και όχι ο Αδάμ?

Μήπως ήταν πιό πονηρή η Εύα ή λογότερο επιρρεπής ο Αδάμ?

'Η μήπως ο Αδάμ έβαλε επίτηδες την Εύα να δοκιμάσει πρώτη, να δεί αν θα πάθει κάτι και μετά να δοκιμάσει αυτός?

Μήπως το φίδι ήταν ο καλός της υπόθεσης?

Και ο Θεός.., σάμπως δεν ήξερε τι δημιουργήατα έκανε?-

Και αν στο τέλος δε μετανιώσεις για τίποτα, δεν έχεις τύψεις ή δε νιώθεις την ανάγκη για μετάνοια και συγχώρεση, τελικά...ήταν "αμαρτία"?

Πόσες φορές δεν έχουμε αναρρωτηθεί για κάτι αν είναι τελικά "αμαρτία" ?

:D:D:D

Επιτέλους!!!Κατάφερα να βάλω και μουσική υπόκρουση στο blog!!!Όχι μόνη φυσκά!Κάπου εδώ, λοιπόν, να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον Vlaxo.Και φυσικά να ευχαριστήσω και το κύριο px γιατί,όπως έχει τονίσει πάμπολλες φορές,έχουμε και 2ο τετράμηνο!

to αμαρτήσεις? or not to αμαρτήσεις... (Νο 1)

ιδού η απορία...

(συνοπτικά)

Όταν οι πρωτόπλαστοι ζούσαν στον παράδεισο, ο Θεός τους ζήτησε να μη φάνε καρπούς από το δέντρο της γνώσης.

Παρόλα αυτά, το φιδάκι έβαλε το χεράκι-ουρίτσα του ώστε τελικά να μην ακούσουν το λόγο του Θεού και να δοκιμάσουν και από αυτό το δέντρο τον καρπό του.

Αποτέλεσμα,.... πήραν πόδι από τον παράδεισο.

- Σήμερα, που δε ζούμε στον παράδεισο ..

είναι αμαρτία?

Το Πρόγραμμα Δεν Αποκρίνεται

Μια εβδομάδα έχει περάσει και τα πατζούρια μου είναι κλειστά. Πού και πού ανοίγω μόνο το παράθυρο να μην πνιγώ. Δεν ξέρω αν έξω χιονίζει, αν βρέχει ή αν έχει λιακάδα. Την ημερομηνία την ξέρω, και την ώρα και τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα ξέρω. Αναγράφονται στο κάτω μέρος της οθόνης του υπολογιστή μου. Να ένα αντικείμενο που μπορώ να πω ότι το κατέχω. Και πώς να μην το κατέχω άλλωστε; Από το πρωί μέχρι το βράδυ κοιτάζω σκιές σ’ ένα γυαλί. Ακούω μόνο το θόρυβο που κάνουν τα πλήκτρα και το μούγκρισμα του μηχανήματος. Από ιστοσελίδα σε ιστοσελίδα, να βλέπω τις λέξεις να τρέχουν μπροστά μου. Διαβάζω διάφορα…Άλλοτε δακρύζω, άλλοτε πάλι χαμογελάω. Θα περάσω μια διαδικτυακή βόλτα κι απ’ το facebook, γιατί επιβάλλεται. Θα λέω σε όλους πόσο τους αγαπάω και θα στέλνω χαμογελαστές φατσούλες. Όλα αυτά συνοδευόμενα από μουσική υπόκρουση. Μερικοί επαναστατικοί στίχοι, έτσι για να ξυπνάει το μυαλό απ’ το λήθαργο για λίγο. Ένα μυαλό, που άνετα θα μπορούσε να το παρομοιάσει κανείς με έναν υπολογιστή. Κοιτάζω στο κάτω μέρος της οθόνης την ώρα. Πάλι ξαγρύπνησα. Θέλω να γράψω, έχω τόσα πολλά να πω. Έχω ανοίξει το πρόγραμμα και βλέπω τον κέρσορα ν’ αναβοσβήνει ρυθμικά. Οι λέξεις δεν βγαίνουν από μέσα μου. Λες κι έχουν δική τους βούληση, αρνούνται πεισματικά να με υπακούσουν. Ύστερα από ώρα, επιτέλους, αποφάσισαν να με βοηθήσουν. Πατάω τα πλήκτρα γρήγορα, έχω μάθει πια τη θέση του καθενός και δεν χρειάζεται να ψάχνω. Περιμένω να αρχίσουν να σχηματίζονται λέξεις στο παγωμένο γυαλί, όμως αντί γι’ αυτό μου εμφανίζει ένα μήνυμα: «Το Πρόγραμμα Δεν Αποκρίνεται». Ούτε κι αυτό δεν αποκρίνεται; Ειρωνεία…Τοποθετώ τα δάχτυλά μου πρώτα στο Control, έπειτα στο Alt και τέλος στο Delete. Τίποτα. Νεκρό. Στην οθόνη παραμένει το μήνυμα: «Το Πρόγραμμα Δεν Αποκρίνεται». Δεν μου μένει τίποτα άλλο παρά μόνο να πατήσω το reset, για ν’ αρχίσουν όλα από την αρχή. Το facebook θα είναι ανοιχτό μαζί με κάνα δυο ακόμα ιστοσελίδες, η μουσική υπόκρουση θα παίζει και Το Πρόγραμμα Δεν Θα Αποκρίνεται…

Συγκλονίζει η περίπτωση 22χρονης με όγκο στο πρόσωπο

Δραματική έκκληση απευθύνει η οικογένεια μιας 22χρονης κοπέλας από τη Νότια Κίνα, της οποίας το πρόσωπο έχει παραμορφωθεί σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας ενός όγκου που έχει από μικρή ηλικία.

Οι γονείς της 22χρονης Wu Xiaoyan δεν είχαν ποτέ αρκετά χρήματα για να γίνει μια ολοκληρωμένη χειρουργική επέμβαση και θεραπεία αφαίρεσης του όγκου από το πρόσωπο της κόρης τους, αφού το μηνιαίο τους εισόδημα δεν ξεπερνάει τα 100 δολάρια.



Παρόλα αυτά κατάφεραν να δώσουν μέχρι σήμερα περίπου 10.000 δολάρια σε διάφορες θεραπείες, οι οποίες όμως δεν ήταν αποτελεσματικές. Υπολογίζεται πως αυτήν τη στιγμή μια χειρουργική επέμβαση, ακολουθούμενη από την κατάλληλη χημειοθεραπεία και ραδιοθεραπεία κοστίζει 20.000 δολάρια.

Οι γιατροί της Wu Xiaoyan λένε ότι πλέον ο όγκος έχει μεγαλώσει τόσο πολύ, ώστε η 22χρονη δεν μπορεί να αναπνεύσει σωστά, έχει χάσει την όσφρησή της και η όρασή της μειώθηκε δραματικά.



Η Wu Xiaoyan πάσχει από μια πολύ σπάνια ασθένεια που λέγεται «Ινώδης Δυσπλασία».

ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ?ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΛΕΦΤΑ ΟΛΑ ΔΙΟΡΘΩΝΟΝΤΑΙ ΑΝ ΗΤΑΝ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΛΑΣΤΙΚΕΣ ΘΑ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΓΧΕΙΡΙΣΗ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΗ......ΣΕ ΤΙ ΚΟΣΜΟ ΖΟΥΜΕ???

«Καύσιμο» για το ρατσισμό η οικονομική κρίση

Η οικονομική κρίση υποδαυλίζει το ρατσισμό και την ξενοφοβία, ιδιαίτερα έναντι των πλέον ευάλωτων πληθυσμών, προειδοποιούν οι ευρωπαϊκοί οργανισμοί προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αυξάνονται οι επιθέσεις κατά μεταναστών "Ανησυχούμε διότι βλέπουμε ότι η οικονομική κρίση που πλήττει τις κοινωνίες μας τροφοδοτεί τη ρατσιστική μισαλλοδοξία και την ξενοφοβία στην Ευρώπη", αναφέρεται σε κοινή ανακοίνωση των οργανώσεων, οι οποίες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου: "Έχουμε θορυβηθεί από τις εκθέσεις που καταγράφουν αύξηση των βιαιοπραγιών εναντίον μεταναστών, προσφύγων και αιτούντων άσυλο, καθώς επίσης και μειονοτήτων, όπως οι Ρομά".

Ο Οργανισμός Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και αυτοί του Συμβουλίου της Ευρώπης (ECRI) και του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη καλούν κατά συνέπεια τις κυβερνήσεις να ενισχύσουν τους μηχανισμούς καταπολέμησης των φαινομένων αυτών. "Φοβούμαστε ότι σε αυτή την εποχή της κρίσης, οι μετανάστες, οι μειονότητες και άλλες ευπαθείς ομάδες θα αποτελέσουν τον αποδιοπομπαίο τράγο για ορισμένους πολιτικούς ή μέσα ενημέρωσης λαϊκίστικου χαρακτήρα".

Οι τρεις οργανισμοί προειδοποιούν επίσης ότι κάθε σκέψη περικοπής προγραμμάτων κοινωνικής προστασίας και ένταξης θα έχει καταστροφικές συνέπειες ως προς την περιθωροποίηση των μειονοτήτων και των μεταναστών.

Πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΡΕ ΜΠΑΣ ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΗ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ,ΛΕΩ ΄ΓΩ ΤΩΡΑ...???

«Καλοί Χριστιανοί»

Σήμερα πήγα στην εκκλησία. Το πώς και το γιατί είναι μεγάλη ιστορία. Κατάπια όλα όσα ήθελα να φωνάξω και πήγα κι εγώ σαν «καλή Χριστιανή» να προσκυνήσω. Πήγα, λοιπόν, και κάθισα σ’ ένα στασίδι, με το κεφάλι κάτω. Τα μάτια καρφωμένα στο πάτωμα. Ακούγονταν οι ψαλμωδίες κι εγώ ήθελα να τρέξω! Να φύγω, αλλά πώς; Μόνο μια στιγμή σήκωσα τα μάτια απ’ το πάτωμα και κοίταξα γύρω μου. Τόσοι πολλοί άνθρωποι. Όλοι με τα κεφάλια ψηλά. Άραγε ένιωθε κανείς όπως εγώ; Αρκετά χάζεψα. Το κεφάλι πάλι κάτω. Ύστερα μπήκαμε κι εμείς στην ουρά για να προσκυνήσουμε τον επιτάφιο. Τι παρωδία! Στεκόμασταν εκεί, όλοι οι «καλοί Χριστιανοί» και περιμέναμε να έρθει η σειρά μας. Γύρω μου πολλοί άνθρωποι, γυναίκες κυρίως. Ένιωθα μια συνεχή πίεση στην πλάτη μου, σήκωσα τα μάτια απ’ το πάτωμα για ακόμα μία φορά και γύρισα να δω τι είναι. Με έσπρωχνε μια γυναίκα. Έτσι όπως γύρισα είδα κι άλλες να μπαίνουν απ’ τα πλάγια, να σπρώχνουν, να περνάνε μπροστά. Όχι, ότι με πείραξε που μου «έφαγαν» τη σειρά…Απλά σκεφτόμουν τι «καλοί Χριστιανοί» που είμαστε όλοι. Σκέτη παρωδία! Δεν φαινόταν όμως να την ανησυχεί καθόλου. Ούτε αυτή τη γυναίκα που βρισκόταν πίσω μου, ούτε κανέναν άλλον. Της έδειξα ότι ενοχλούμαι, αλλά παρ’ όλα αυτά συνέχισε ακάθεκτη. Ήθελα να της πω να σταματήσει επιτέλους γιατί με πονάει! Κάποια στιγμή γύρισα το κεφάλι μου απότομα προς το μέρος της αποφασισμένη να της το πω, όμως περιορίστηκα απλά σ’ ένα άγριο βλέμμα κι ύστερα πάλι το κεφάλι κάτω. Βλέπεις, βρισκόμασταν σ’ έναν ιερό χώρο, ήταν μεγαλύτερη και έπρεπε να τη σεβαστώ, ήταν λίγο κι η ντροπή που ένιωθα και το σκυμμένο μου κεφάλι και τα λόγια που είχαν θρονιαστεί μέσα μου και δεν έλεγαν να βγουν και ο πόνος στην πλάτη απ’ τα σπρωξίματα και ένα σωρό άλλα…Τελικά δεν μίλησα. Προσκυνήσαμε σαν «καλοί Χριστιανοί» και φύγαμε. Σιχάθηκα την υποκρισία του κόσμου. Σιχάθηκα και τη δικιά μου υποκρισία! Είναι Μεγάλη Εβδομάδα και όλοι οι «καλοί Χριστιανοί» πηγαίνουν στην εκκλησία για να δώσουν το παρόν. Τις υπόλοιπες μέρες, όμως, έχουν πολλές δουλειές, είναι πολύ νωρίς και δεν μπορεί να ξυπνήσει το παιδί κι ένα σωρό άλλες φθηνές δικαιολογίες. Βαρέθηκα την υποκρισία του κόσμου! Βαρέθηκα κι εμένα! Είναι αργά, πρέπει να πάω για ύπνο γιατί αύριο σαν «καλή Χριστιανή» θα πάω στην εκκλησία…Θα κάτσω πάλι εκεί σ’ ένα στασίδι-αν βρω κάποιο ελεύθερο γιατί οι «πιστοί» είναι πολλοί αυτές τις μέρες- και θα καθίσω εκεί μέχρι να τελειώσει η Λειτουργία, έχοντας πάντα το κεφάλι κάτω και τα μάτια καρφωμένα στο πάτωμα…

(Κάπου εδώ, να ευχαριστήσω τον Δημήτρη που μοιράστηκε τις σκέψεις του μαζί μου και με άφησε να του εκμυστηρευτώ κι εγώ τις δικές μου και μου έδωσε το έναυσμα για να γράψω το παραπάνω κείμενο. Ελπίζω να κατάλαβες, στο ελάχιστο πάντα, πως νιώθω και τι ακριβώς εννοούσα. Jimmy, ευχαριστώ κι εσένα για την αρχική ιδέα.)