Οδυσσέα μου, πού είσαι? Πού χάθηκες? Σε ποιό λιμάνι έχεις αράξει τώρα? Φεύγοντας, Οδυσσέα, σου’ χα πει να μου γράφεις… Να μου λες για τα ταξίδια σου και για τις Ιθάκες σου. Ποιός ξέρει σε ποια απομακρυσμένη ακτή βρίσκεσαι και δεν μπορείς να μου μιλήσεις, ξελογιασμένος απ’ τις παράξενες ομορφιές ενός καινούριου κόσμου… Κακία, Οδυσσέα μου? Όχι… Δεν σου κρατώ κακία, ούτε σου θυμώνω. Μονάχα λίγο απογοητευμένη είμαι. Λίγο πληγωμένη. Αλλά θα μου περάσει… Εσύ κοίτα να περνάς καλά και μην σταματήσεις την αναζήτησή σου. Όσο για μένα, είπαμε… Δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Βλέπεις, εσύ έχεις γερό σκαρί που αντέχει στις φουρτούνες, αλλά το δικό μου αντέχει ακόμα και μισοβουλιαγμένο… Πρέπει να ξέρεις, όμως, Οδυσσέα ότι όταν αυτή η Ιθάκη σε απογοητεύσει και με γυρέψεις, δεν θα με βρεις… Θα’ χω αλλάξει διεύθυνση, τόπο κατοικίας και όνομα… Γι’ αυτό μην μπεις στον κόπο να με ψάξεις. Δεν θα με βρεις. Κι αν ποτέ, Οδυσσέα μου, ύστερα από χρόνια με θυμηθείς και θελήσεις να μάθεις τι κάνω, μην μπεις στον κόπο να ρωτήσεις… Μια επιπόλαια σκέψη θα’ ναι και να σου φύγει αμέσως απ’ το μυαλό. Να στρέψεις πάλι την προσοχή σου στην Ιθάκη σου. Από σήμερα, λοιπόν, αλλάζω όνομα κι εσύ Οδυσσέα παύεις να υπάρχεις… Μη νομίζεις ότι το κάνω με ευκολία… Πονάει. Αλλά πρέπει… Για το καλό μου. Να προσέχεις…Αντίο, Οδυσσέα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου