Το σπίτι είναι άδειο

Το σπίτι είναι άδειο και δεν με χωράει και το δωμάτιό μου είναι πολύ μικρό. Οι τοίχοι στο διάδρομο όλο και στενεύουν. Πάλι πίσω στο δωμάτιό μου. Το ταβάνι μοιάζει σαν να κατεβαίνει και το μούγκρισμα του υπολογιστή ακούγεται εκκωφαντικό. Ο κόσμος γύρω μου σκοτεινιάζει και φωνάζω για βοήθεια, αλλά η φωνή μου σταματάει στους τοίχους που όλο και με πλησιάζουν. Κλείνω τα μάτια και περιμένω να με συνθλίψουν. Έχει περάσει πολύ ώρα. Τα ανοίγω, όμως δεν βλέπω καλά. Είναι όλα γύρω μου θολά απ’ τα δάκρυα κι έχει σουρουπώσει. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έχω συνέλθει. Οι τοίχοι είναι και πάλι στη θέση τους, το ταβάνι απέχει την ίδια απόσταση από το πάτωμα με πριν και ο υπολογιστής σταμάτησε το μούγκρισμα. Το σπίτι είναι άδειο και δεν με χωράει. Κάθομαι σε μια γωνία και απολαμβάνω τη σιωπή. Το σπίτι είναι άδειο και συμβιβάζομαι…

Δεν είναι ότι φοβάμαι...(?)

Θέλω να γράψω, όμως δυσκολεύομαι να βάλω τις λέξεις σε σειρά… Θέλω να μιλήσω, όμως δυσκολεύομαι να σχηματίσω τις προτάσεις… Θέλω να φωνάξω, όμως δυσκολεύομαι να βγάλω τη φωνή μου… Κάπου χάνεται, κάπου κόβεται… Δεν είναι ότι δεν έχω τι να γράψω, τι να πω, τι να φωνάξω… Όχι… Δεν είναι ότι φοβάμαι… Απλά είναι η θέση μου τέτοια…



http://www.youtube.com/watch?v=d5cjJdVkcw4



(το βιντεάκι έχει ενδιαφέρον από το 1:10 κι έπειτα, απλά δεν μπορούσα να το βρω από εκείνο το σημείο...)

????????????

Ακούω διάφορα και δεν ξέρω τι να πιστέψω… Μιλάω για τον άδικο χαμό των τριών ανθρώπων, που κάηκαν ζωντανοί στη Marfin. Τη μολότοφ την πέταξαν αναρχικοί, λένε… Δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Δεν θέλω να το πιστέψω. Φοβάμαι να το πιστέψω… Για τους δικούς μου, προσωπικούς λόγους. Είναι απ’ τη μια, όμως, τα τόσο ορθά επιχειρήματα… Απ’ την άλλη πάλι είναι πως αν τελικά αποδεχτώ ότι όντως ήταν αυτοί, αυτόματα γκρεμίζεται ο κόσμος έτσι όπως τον έχω φτιάξει στο μυαλό μου… Ένας κόσμος πλασμένος από κάποιον που δεν έχει ψηθεί αρκετά, από κάποιον που είναι αγνός κατά το ήμισυ… Από ένα παιδί…Παιδί? Χα! Θα’ θελα… Κι αν όντως ζω σε τέτοιο κόσμο, νομίζω ότι είναι καιρός να φτιάξω άλλον… Σε οποιονδήποτε κόσμο, όμως, η πράξη αυτή είναι κατακριτέα και λέγεται δολοφονία… Όποιος το έκανε, λοιπόν, είτε αναρχικός, είτε κάποιος βαλτός αξίζει μια τιμωρία… Την χειρότερη… Θα μπορούσα να γράφω ώρες, μέρες και σελίδες ολόκληρες, όμως πρέπει να φύγω… Έχω έναν κόσμο να φτιάξω… Καληνύχτα…

Στον Οδυσσέα...

Οδυσσέα μου, πού είσαι? Πού χάθηκες? Σε ποιό λιμάνι έχεις αράξει τώρα? Φεύγοντας, Οδυσσέα, σου’ χα πει να μου γράφεις… Να μου λες για τα ταξίδια σου και για τις Ιθάκες σου. Ποιός ξέρει σε ποια απομακρυσμένη ακτή βρίσκεσαι και δεν μπορείς να μου μιλήσεις, ξελογιασμένος απ’ τις παράξενες ομορφιές ενός καινούριου κόσμου… Κακία, Οδυσσέα μου? Όχι… Δεν σου κρατώ κακία, ούτε σου θυμώνω. Μονάχα λίγο απογοητευμένη είμαι. Λίγο πληγωμένη. Αλλά θα μου περάσει… Εσύ κοίτα να περνάς καλά και μην σταματήσεις την αναζήτησή σου. Όσο για μένα, είπαμε… Δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Βλέπεις, εσύ έχεις γερό σκαρί που αντέχει στις φουρτούνες, αλλά το δικό μου αντέχει ακόμα και μισοβουλιαγμένο… Πρέπει να ξέρεις, όμως, Οδυσσέα ότι όταν αυτή η Ιθάκη σε απογοητεύσει και με γυρέψεις, δεν θα με βρεις… Θα’ χω αλλάξει διεύθυνση, τόπο κατοικίας και όνομα… Γι’ αυτό μην μπεις στον κόπο να με ψάξεις. Δεν θα με βρεις. Κι αν ποτέ, Οδυσσέα μου, ύστερα από χρόνια με θυμηθείς και θελήσεις να μάθεις τι κάνω, μην μπεις στον κόπο να ρωτήσεις… Μια επιπόλαια σκέψη θα’ ναι και να σου φύγει αμέσως απ’ το μυαλό. Να στρέψεις πάλι την προσοχή σου στην Ιθάκη σου. Από σήμερα, λοιπόν, αλλάζω όνομα κι εσύ Οδυσσέα παύεις να υπάρχεις… Μη νομίζεις ότι το κάνω με ευκολία… Πονάει. Αλλά πρέπει… Για το καλό μου. Να προσέχεις…Αντίο, Οδυσσέα…

Αντίο

Σκόνη αφήνουν πίσω τους και τίποτα άλλο. Σκόνη αφήνουν και φοβάμαι. Εγκληματίες με μαύρα κουστούμια που δεν ντρέπονται να σε κοιτάξουν στα μάτια, ενώ έχουν ακόμα στις τσέπες τους τα κλοπιμαία. Αυτοί οι άνθρωποι με τα μαύρα κουστούμια αναμιγνύονται με εμάς, τους απλούς ανθρώπους. Τους προδίδουν όμως, πρώτα απ’ όλα, τα κουστούμια τους κι ύστερα η σκόνη…Βρίσκεται πάνω στα κουστούμια τους και πλανάται στον αέρα. Στέκονται δίπλα σου, δίπλα μου. Είναι παντού. Μας έχουν περικυκλώσει κι είναι όλοι ίδιοι. Φέρνουν μαζί τους σκόνη. Σκόνη, σκόνη, σκόνη…Εγώ όμως είμαι αλλεργική στη σκόνη. Σας χαιρετώ λοιπόν όλους εσάς με τα μαύρα κουστούμια και καλόν ύπνο σ’ αυτούς που μένουν πίσω. Εγώ φεύγω…