Η Επαναστάτρια

Κοιτάζω έξω απ'το παράθυρό μου. Ο ήλιος μόλις έχει ανατείλει.

Αυτή η πόλη με πνίγει. Αυτή η απόκοσμη σιωπή με θλίβει. Άνθρωποι περνούν αγουροξυπνημένοι,βιαστικοί,με βλέμματα κενά. Χωρίς να μιλούν,χωρίς να δείχνουν ίχνος συναισθημάτωνΧαιρετάνε τους γνωστούς με νεύματα. ούτε καν μ' ένα χαμόγελο. Τόσο ψυχροί,τόσο άδειοι,τόσο υποταγμένοι. Αυτή η πόλη με απογοητεύει.
Περπατάω στο πεζοδρόμιο. Κι εγώ εκεί στην άκρη,να προφυλαχτώ απ' τη βροχή. Η εικόνα που βλέπω με σοκάρει. Δεν ξέρω γιατί. Ένας άνδρας με ξεφτισμένα ρούχα και μαλλιά άλουστα,ψαχουλεύει με μανία στα σκουπίδια. Μάλλον θα' χει χάσει κάτι. Ναι,αυτό είναι. Κάτι θα πέταξε κατά λάθος και ψάχνει να το βρει. Ίσως είναι η αξιοπρέπειά του. Ίσως πάλι ψάχνει για φαΐ. Τον κοιτάζω επίμονα κι αυτός ανταποδίδει μ' ένα βλέμμα έντονο,διαπεραστικό Παίρνω τα μάτια μου από πάνω του και με το βλέμμα καρφωμένο στο πάτωμα,επιταχύνω. Το βλέμμα μου καρφωμένο στο πάτωμα. Άλλωστε τι είμαι κι εγώ;Άλλο ένα υποταγμένο ανρθωπάκι. Αυτή η πόλη με τρομάζει.
Ο ήλιος έχει αρχίσει να εξασθενεί. Ρίχνει τις τελευταίες δέσμες φωτός στον κόσμο, μήπως δούμε την αλήθεια του. Προσπαθώ. Αλήθεια, προσπαθώ. Περίμενε! Κάτι διακρίνω. Εκεί, στο βάθος. Δεν βλέπω καλά. Μην σβήσεις ακόμα, δώσε μου λίγο χρόνο. Ο ήλιος έδυσε. Σκοτάδι παντού. Δεν βλέπω τίποτα. Η κουρτίνα είναι τραβηγμένη κι εγώ πεσμένη στο πάτωμα κοιτάζω στο φεγγάρι. Προσεύχομαι. Στο Θεό; Όχι, στο Θεό. Έχω πάψει εδώ και χρόνια να προσεύχομαι σ' αυτόν. Δεν μ' ακούει, άλλωστε, ποτέ. Μ' έχει ξεχάσει. Αυτή η πόλη με θλίβει.
Οι άνθρωποι στους δρόμους συνεχίζουν να περνούν. Παρατηρώ τα πρόσωπά τους. Μα τι γίνεται;! Είναι όλα ίδια. Καμία διαφορά. Γέροι και νέοι δεν διαφέρουν σε τίποτα. Ακόμη κι αυτοί που θέλουν να λέγονται επαναστάτες, είναι ίδιοι με τους υπόλοιπους. Αυτοί είναι πιο υποταγμένοι από τους άλλους. Παγιδευμένοι κάτω απ' τη σωρό των ευθυνών που τους πλακώνουν. Πρέπει να μείνουν ακίνητοι. Μπορούν μόνο να μιλάνε, να φωνάζουν. Ναι, αυτό μπορούν να το κάνουν ελεύθερα. Αυτή η πόλη με αηδειάζει.
Το βλέμμα μου πέφτει στον ολόσωμο καθρέφτη του δωματίου μου. Εστιάζω στην περιοχή του προσώπου. Δεν είχα καμία αμφιβολία. Είναι κι αυτό, το είδωλο που απεικονίζεται στο άψυχο γυαλί, ίδιο με των άλλων. Έχει αλλάξει απ' την τελευταία φορά που κοίταξα στον καθρέφτη. Υπάρχει κάτι στο βλέμμα μου, ή μάλλον δεν υπάρχει τίποτα στο βλέμμα μου. Τα μάτια μου είναι ανέκφραστα. Ξέχασαν πως είναι να γελούν, να χαίρονται. Ξέρουν μόνο ν' απελπίζονται, να εξοργίζονται και να ξεσπούν. Αυτά μου έμαθαν, αυτά τους δίδαξα. Παίρνω τα μάτια μου από' κει. Δεν θέλω να κοιτάζω άλλο. Φτάνει! Ρίχνω μια τελευταία ματιά έξω. Τα βλέμματα είναι ακόμα κενά. Κοιτάζω το φεγγάρι και προσεύχομαι. Ίσως κάποιος να μ' ακούσει. Τραβάω την κουρτίνα πάλι στη θέση της. Σβήνω το φως και περιμένω... Περιμένω το θαύμα. Άλλωστε τι είμαι κι εγώ; Άλλο ένα υποταγμένο ανθρωπάκι...