ΤΟ ΡΟΚ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΗΛΕΚΤΡΙΚΕΣ ΚΙΘΑΡΕΣ
ΚΑΙ ΜΠΑΝΤΕΣ ΠΟΥ ΧΤΥΠΙΟΥΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ,
ΟΥΤΕ ΤΑ ΔΥΝΑΤΑ ΤΥΜΠΑΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΡΑΥΓΕΣ,ΡΟΚ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ
ΟΥΤΕ ΤΑ ΣΚΙΣΜΕΝΑ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ, ΤΑ ΣΚΟΥΛΑΡΙΚΙΑ ΤΑ ΜΑΚΡΙΑ ΜΑΛΛΙΑ.
ΑΛΛΩΣΤΕ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΗΜΕΡΑ.ΤΟ ΡΟΚ ΧΑΡΑΚΤΙΡΙΖΕΙ

Η ΣΤΙΧΟΥΡΓΙΑ. ΡΟΚ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΓΥΡΩ ΜΑΣ.ΡΟΚ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΜΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ. ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΟΔΟΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΤΟΥΝΕΛ ΠΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΑΧΡΩΜΟ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΜΑΣ.ΡΟΚ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ.ΡΟΚ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ ΠΩΣ ΚΑΠΟΤΕ ΟΛΑ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ.ΡΟΚ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΔΥΝΑΤΑ,ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙΣ,ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣ,ΝΑ ΖΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΣΟΥ.

Θεσσαλονίκη, Μέρες του 1969 μ.Χ.

Στην οδό Αιγύπτου –πρώτη πάροδος δεξιά
Τώρα υψώνεται το μέγαρο της Τράπεζας Συναλλαγών
Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως
Και τα παιδάκια δεν μπορούνε πια να παίξουνε από τα τόσα τροχοφόρα που περνούνε.
Άλλωστε τα παιδιά μεγάλωσαν, ο καιρός εκείνος πέρασε που ξέρατε
Τώρα πια δε γελούν, δεν ψιθυρίζουν μυστικά, δεν εμπιστεύονται,
Όσα επέζησαν, εννοείται, γιατί ήρθαν βαριές αρρώστιες από τότε
Πλημμύρες, καταποντισμοί, σεισμοί, θωρακισμένοι στρατιώτες,
Θυμούνται τα λόγια του πατέρα: εσύ θα γνωρίσεις καλύτερες μέρες
Δεν έχει σημασία αν δεν τις γνώρισαν, λένε το μάθημα οι ίδιοι στα παιδιά τους
Ελπίζοντας πάντοτε πως κάποτε θα σταματήσει η αλυσίδα
Ίσως στα παιδιά των παιδιών τους ή στα παιδιά των παιδιών των παιδιών τους.
Προς το παρόν, στον παλιό δρόμο που λέγαμε, υψώνεται η Τράπεζα Συναλλαγών
Εγώ συναλλάσσομαι, εσύ συναλλάσσεσαι αυτός συναλλάσσεται-
Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως
-εμείς μεταναστεύουμε, εσείς μεταναστεύετε, αυτοί μεταναστεύουν-
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει, έλεγε ο ποιητής
Η Ελλάδα με τα ωραία νησιά, τα ωραία γραφεία, τις ωραίες εκκλησιές

Η Ελλάς των Ελλήνων.

Αναγνωστάκης Μανόλης-Θεσσαλονίκης, Μέρες του 1969 μ.Χ.

Ένα από τα ωραιότερα και πιο επίκαιρα ποιήματα...

Τα Χρώματα Του Φεγγαριού

Τα Χρώματα

– Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρωτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.Δεν άκουσες;Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;

– Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγγαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ.

– Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;

– Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.

– Τί χρώμα έχει η χαρά;

– Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.

– Και η μοναξιά;

– Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.

– Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.

– Το αστέρι έκλεισε τα ματια του και ακούμπησε στο φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.

– Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;

– …Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,απάντησε το δέντρο.

– Τι χρώμα έχει ο έρωτας;

– Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.

– Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι… Κοίταξε μακριά στο κενό… Και δάκρυσε …

Ποιός έιναι ο δυνατός;

– Ποιός είναι ο δυνατός; Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.

– Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή,μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.

Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε. Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα. Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές. Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε:

– Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου! ………………………………………………………………………………………………

«Προσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου μ' ένα λουλούδι στο χέρι. Μπορεί να γονατίζεις, να σερνεσαι, να ματώνεις. Ωραία! Δε χαλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους. Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς. Τ' αγαλματα μόνο δε λυγάνε».

Ονειρεύονται… και ελπίζουν…

– Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για την ζωή, είπε το δέντρο στ' αστέρι του.

– Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα, όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος που αγαπάς.

– Δείξε μου ένα ακριβό στολίδι.

– Τα καράβια και τους Ινδιάνους με τα βέλη και τα πολύχρωμα φτερά, που είναι ζωγραφισμένα στους άσπρους τοίχους μιας καμαρούλας.

– Όμορφη βραδιά απόψε. Aκου, πως τραγουδάει το τριζόνι!

Σε λίγο θα βγεί ο Αυγερινός. Σε λίγο θα ξημερώσει. Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα. Και ξαγρυπνά. Κοιτάζει το φεγγάρι. Και ονειρεύεται…

– Σε λίγο θα ξημερώσει… Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι. Κι ονειρεύονται… Ονειρεύονται και ελπίζουν…

Αποσπάσματα από το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη με τίτλο "Τα χρώματα του Φεγγαριού"

Η Επαναστάτρια

Κοιτάζω έξω απ'το παράθυρό μου. Ο ήλιος μόλις έχει ανατείλει.

Αυτή η πόλη με πνίγει. Αυτή η απόκοσμη σιωπή με θλίβει. Άνθρωποι περνούν αγουροξυπνημένοι,βιαστικοί,με βλέμματα κενά. Χωρίς να μιλούν,χωρίς να δείχνουν ίχνος συναισθημάτωνΧαιρετάνε τους γνωστούς με νεύματα. ούτε καν μ' ένα χαμόγελο. Τόσο ψυχροί,τόσο άδειοι,τόσο υποταγμένοι. Αυτή η πόλη με απογοητεύει.
Περπατάω στο πεζοδρόμιο. Κι εγώ εκεί στην άκρη,να προφυλαχτώ απ' τη βροχή. Η εικόνα που βλέπω με σοκάρει. Δεν ξέρω γιατί. Ένας άνδρας με ξεφτισμένα ρούχα και μαλλιά άλουστα,ψαχουλεύει με μανία στα σκουπίδια. Μάλλον θα' χει χάσει κάτι. Ναι,αυτό είναι. Κάτι θα πέταξε κατά λάθος και ψάχνει να το βρει. Ίσως είναι η αξιοπρέπειά του. Ίσως πάλι ψάχνει για φαΐ. Τον κοιτάζω επίμονα κι αυτός ανταποδίδει μ' ένα βλέμμα έντονο,διαπεραστικό Παίρνω τα μάτια μου από πάνω του και με το βλέμμα καρφωμένο στο πάτωμα,επιταχύνω. Το βλέμμα μου καρφωμένο στο πάτωμα. Άλλωστε τι είμαι κι εγώ;Άλλο ένα υποταγμένο ανρθωπάκι. Αυτή η πόλη με τρομάζει.
Ο ήλιος έχει αρχίσει να εξασθενεί. Ρίχνει τις τελευταίες δέσμες φωτός στον κόσμο, μήπως δούμε την αλήθεια του. Προσπαθώ. Αλήθεια, προσπαθώ. Περίμενε! Κάτι διακρίνω. Εκεί, στο βάθος. Δεν βλέπω καλά. Μην σβήσεις ακόμα, δώσε μου λίγο χρόνο. Ο ήλιος έδυσε. Σκοτάδι παντού. Δεν βλέπω τίποτα. Η κουρτίνα είναι τραβηγμένη κι εγώ πεσμένη στο πάτωμα κοιτάζω στο φεγγάρι. Προσεύχομαι. Στο Θεό; Όχι, στο Θεό. Έχω πάψει εδώ και χρόνια να προσεύχομαι σ' αυτόν. Δεν μ' ακούει, άλλωστε, ποτέ. Μ' έχει ξεχάσει. Αυτή η πόλη με θλίβει.
Οι άνθρωποι στους δρόμους συνεχίζουν να περνούν. Παρατηρώ τα πρόσωπά τους. Μα τι γίνεται;! Είναι όλα ίδια. Καμία διαφορά. Γέροι και νέοι δεν διαφέρουν σε τίποτα. Ακόμη κι αυτοί που θέλουν να λέγονται επαναστάτες, είναι ίδιοι με τους υπόλοιπους. Αυτοί είναι πιο υποταγμένοι από τους άλλους. Παγιδευμένοι κάτω απ' τη σωρό των ευθυνών που τους πλακώνουν. Πρέπει να μείνουν ακίνητοι. Μπορούν μόνο να μιλάνε, να φωνάζουν. Ναι, αυτό μπορούν να το κάνουν ελεύθερα. Αυτή η πόλη με αηδειάζει.
Το βλέμμα μου πέφτει στον ολόσωμο καθρέφτη του δωματίου μου. Εστιάζω στην περιοχή του προσώπου. Δεν είχα καμία αμφιβολία. Είναι κι αυτό, το είδωλο που απεικονίζεται στο άψυχο γυαλί, ίδιο με των άλλων. Έχει αλλάξει απ' την τελευταία φορά που κοίταξα στον καθρέφτη. Υπάρχει κάτι στο βλέμμα μου, ή μάλλον δεν υπάρχει τίποτα στο βλέμμα μου. Τα μάτια μου είναι ανέκφραστα. Ξέχασαν πως είναι να γελούν, να χαίρονται. Ξέρουν μόνο ν' απελπίζονται, να εξοργίζονται και να ξεσπούν. Αυτά μου έμαθαν, αυτά τους δίδαξα. Παίρνω τα μάτια μου από' κει. Δεν θέλω να κοιτάζω άλλο. Φτάνει! Ρίχνω μια τελευταία ματιά έξω. Τα βλέμματα είναι ακόμα κενά. Κοιτάζω το φεγγάρι και προσεύχομαι. Ίσως κάποιος να μ' ακούσει. Τραβάω την κουρτίνα πάλι στη θέση της. Σβήνω το φως και περιμένω... Περιμένω το θαύμα. Άλλωστε τι είμαι κι εγώ; Άλλο ένα υποταγμένο ανθρωπάκι...

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΕ ΚΑΘΗΓΗΤΗ

Αγαπητέ καθηγητή που ΄΄δουλεύεις΄΄ στον μαγικο κοσμο της (δηθεν) εκπαίδευσης...

Προσγειώσου! Προσγειώσου στο μισθό που σε εξαναγκάζει σε δεύτερη δουλειά... Προσγειώσου στο συνωστισμό των τάξεων των παιδιών από διαφορετικές πατρίδες... Προσγειώσου στο σχολείο - «φυλακή», στη διπλή βάρδια, στο «γραφείο των καθηγητών» όπου πιθανόν να μην έχεις ούτε γραφείο ούτε καρέκλα... Προσγειώσου στο σχολείο - απομίμηση φροντιστηρίου... Προσγειώσου στον παιδαγωγικό σου ρόλο που όλο και περισσότερο εξουθενώνεται από το ρόλο του εξεταστή, του επιτηρητή, του συμβολαιογράφου επιδόσεων... Προσγειώσου στα διδακτικά καθήκοντά σου που όλο και περισσότερο «χαρακώνονται» από τις γραφειοκρατικές - διοικητικές υποχρεώσεις που θα σου αναθέσουν... Προσγειώσου στα δεκάδες μάτια των δυσαρεστημένων μαθητών οι οποίοι προετοιμάζονται μέρα - νύχτα στο διπλανό φροντιστήριο... Προσγειώσου στα καχύποπτα μάτια των γονιών που πληρώνουν μια περιουσία έξω από το σχολείο για την εκπαίδευση των παιδιών τους και έχουν μάθει να σε θεωρούν υπεύθυνο γι' αυτό... Προσγειώσου στη λάσπη του «τεμπέλη», του «ιδιαιτεράκια», στις ταμπέλες που σου έχουν έντεχνα φορέσει οι κυβερνήσεις μέσω των ηλεκτρονικών τους κουβερνάντων... Προσγειώσου στην ευθυνοφοβία κάποιου διευθυντή που δεν σε εμπιστεύεται και «επικοινωνεί» μαζί σου μέσω της απειλής της αξιολόγησης που έρχεται... Προσγειώσου στη νοοτροπία κάποιων συναδέλφων που περιμένουν να σου φορτώσουν ιεραρχικά ό,τι κάποιοι άλλοι παλιότερα φόρτωσαν σ' αυτούς...

Προσγειώσου και αμέσως απογειώσου! Υπολόγισε τις δυσκολίες και ταυτόχρονα περιφρόνησέ τες! Άφησε τα οράματά σου, τις προσδοκίες σου να υπερβούν τους τέσσερις τοίχους του σχολείου και τους χαμηλούς ορίζοντες ενός προκατασκευασμένου ρεαλισμού.

Αρνήσου στο κράτος - εργοδότη να σου φέρεται σαν επιχειρηματίας και θέλει το σχολείο ένα εμπορικό μαγαζί και τον εκπαιδευτικό έναν κακοπληρωμένο και υπάκουο υπάλληλό του. Απαίτησε ό,τι σου ανήκει για να ζεις με αξιοπρέπεια.

Μετάτρεψε το σχολείο από χώρο «εξεταστικής θυσίας», από μια άχαρη και ψυχρή «αίθουσα αναμονής» στην οποία αναγκαστικά περιμένει ο μαθητής μέχρι να έρθει η ώρα του μοιράσματος των τίτλων, σε χώρο γνώσης, διεκδίκησης, ζωής.

Υπονόμευσε την ανταγωνιστική σχολική ατμόσφαιρα, δημιουργώντας όρους συνεργασίας, επιβραβεύοντας τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη, επιχειρηματολογώντας υπέρ της θέσης, ότι «τα καλύτερα όνειρα στη ζωή μας είναι τα συλλογικά!».

Γνώρισε τους μαθητές σου όχι μόνο με το αυστηρό κριτήριο της επιτυχίας ή της αποτυχίας τους στο σχολείο, αλλά με τα βασικά στοιχεία της κοινωνικής τους ταυτότητας. Δώσε στις τάξεις ένα άλλο χρώμα, πιο ανθρώπινο, πιο ζωηρό, πιο κοινωνικό. Επισήμανε σε όλους τους τόνους και προς όλες τις κατευθύνσεις ότι το σχολικό σύστημα δεν έχει το δικαίωμα να δημιουργεί παραμελημένα παιδιά.

Σκύψε πάνω στα παιδιά των «τελευταίων θρανίων», αφουγκράσου τις ανάγκες τους, μάθε τους γράμματα. Στάσου στα ξένα παιδιά, πλησίασέ τα, κατάλαβε ότι δεν είναι αυτά το πρόβλημα, αντίθετα αυτά έχουν χίλια προβλήματα. Μην επιτρέψεις, από συναδελφική αλληλεγγύη, σε κανέναν να κάνει το «στιγματισμό» διδακτέα ύλη για το μαθητή.

Πείσε τους μαθητές σου ότι οι σχέσεις σας μπορούν να πάψουν να είναι ανταγωνιστικές όταν η ουσιαστική συμμετοχή τους στη σχολική ζωή θα δρομολογηθεί στους όρους θέσπισης και τήρησης κανόνων που θα εξασφαλίζουν δικαιώματα και καθήκοντα σε όλους.

Αφόπλισε τον ωχαδελφισμό, τη λογική τού «τόσα παίρνω, τόσο δουλεύω». Κατέβασε την καρδιά σου από την έδρα, αφουγκράσου τα χτυποκάρδια, μετάτρεψε τους μαθητές σου σε παρατηρητές - δράστες, διέγειρε την παρατηρητικότητά τους, ανάγκασέ τους να πάρουν αποφάσεις, δώσε τους επιχειρήματα, ώθησέ τους στη συνειδητοποίηση.

Αρνήσου τη λογική των «πέτσινων προγραμμάτων» της ενισχυτικής διδασκαλίας, ενίσχυσε, όπως εσύ πολύ καλά ξέρεις, την ουσιαστική ενισχυτική διδασκαλία, διεκδικώντας τους μαθητές από τους εργολάβους των εξετάσεων (φροντιστήρια) αναδεικνύοντας το πρότυπο του δημόσιου δασκάλου, αγωνιστή της γνώσης.

Πρόβαλε το ρόλο του δασκάλου - εμψυχωτή, αρνήσου τη μετατροπή σου σε μικρόψυχο ελεγκτή, σε συμβολαιογράφο επιδόσεων, μην αφήνεις να σε μετατρέψουν σε κακοπληρωμένο τεχνικό χωρίς διάθεση και χαμόγελο.

Δείξε στην ελληνική κοινωνία, στους εργαζόμενους, στη νεολαία, ότι απέναντι στην εκπαιδευτική πολιτική που δημιουργεί «εξεταστικά ναρκοπέδια», που ροκανίζει τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς μετατρέποντας τη γνώση σε εμπόρευμα, εσύ ο εκπαιδευτικός, με τη δουλειά σου, με την ευθύνη σου, με τους αγώνες και τις διεκδικήσεις σου, προβάλλεις το σχολείο των αναγκών και των οραμάτων σου.

Ώρα της Γης

Πάμε να σβήσουμε όλοι μαζί τα φώτα. Ας μείνουμε για λίγο στο σκοτάδι κι ας δώσουμε ένα μήνυμα σ’ αυτούς που στο βωμό του χρήματος θυσιάζουν το μέλλον το δικό μας, των παιδιών μας και το μέλλον των παιδιών των παιδιών μας…Σας χαιρετώ. Πάω να σβήσω τα φώτα…

78χρονος παππούς βίαζε τα ανήλικα εγγόνια του

Ποινή καθείρξεως 36 ετών επέβαλε το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Πάτρας σε έναν 78χρονο συνταξιούχο που κατηγορήθηκε για το βιασμό του 6χρονου εγγονού του και της 4χρονης εγγονής του.

Ο συνταξιούχος κατάγεται από γειτονικό δήμο των Καλαβρύτων και φέρεται ότι τις πράξεις τις τέλεσε το διάστημα από το Δεκέμβριο του 2006 μέχρι και τον Ιούλιο του 2008.
Πίσω από την υπόθεση κρύβεται ένα ανθρώπινο δράμα, καθώς μήνυση σε βάρος του 78χρονου κατέθεσε ο γιος του, μόλις τα δύο ανήλικα παιδιά του τού ανέφεραν τι συνέβαινε όταν επισκέπτονταν τον παππού τους.

Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ο κατηγορούμενος χρησιμοποιούσε τις δυνάμεις του για να κάμψει την αντίσταση των δύο ανήλικων και μάλιστα απειλούσε τη ζωή τους, στην περίπτωση που τα παιδιά μιλούσαν στους γονείς τους.

Εκτός από την κατηγορία του βιασμού κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση, ο κατηγορούμενος αντιμετώπιζε την κατηγορία της αποπλάνησης παιδιών καθώς και της ασέλγειας μεταξύ συγγενών και οι δύο κατηγορίες κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση.

Το δικαστήριο λόγω της ιδιαιτερότητας της υπόθεσης έκανε δεκτό το αίτημα η δίκη να γίνει κεκλεισμένων των θυρών.

Στο ακροατήριο δεν κατέθεσαν οι δύο ανήλικοι, αναγνώστηκαν όμως οι καταθέσεις που είχαν δώσει στις δικαστικές αρχές όταν διερευνούσαν την υπόθεση.

Αίσχος!!!!Πού έχουμε φτάσει....(!)(;)

Καλύτερα να κάψεις ότι σε μπερδεύει, αλλά νομίζω ότι δε θα το κάνεις...

Μη μου ζητάτε να το βουλώσω.Μη μου ζητάτε να μην παθιάζομαι!Παίρνω ζωή μέσα απ’το πάθος μου και πάθος μέσα απ’τη ζωή μου!Μη μου ζητάτε να κατεβάσω το κεφάλι και να πω: «δεν πειράζει»!ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ!Δεν θα το κάνω.Δεν θέλω να το κάνω. Δεν θέλω να υποκύψω στα μικροαστικά «πρέπει» και «μη»…Πρέπει να το κάνω, όμως.Γιατί έτσι θα εξασφαλίσω τη δουλειά μου και το σπίτι μου. Θα κάνω οικογένεια, παιδιά.Άλλωστε είμαι γυναίκα κι αυτό είναι το όνειρο κάθε γυναίκας…Θα εξασφαλίσω την ηρεμία μου.Μα εγώ έχω άλλα όνειρα.Και μέσα σ’αυτά δεν χωράνε τέτοιου είδους αντιλήψεις, τέτοιου είδους στερεότυπα.Δεν έχω αυταπάτες.Δεν θ’αλλάξω εγώ τον κόσμο.Δεν μπορώ να το κάνω. Μπορώ, όμως, ν’αλλάξω τον εαυτό μου.Ναι, αυτό μπορώ να το κάνω.Κι ας με κοιτάνε με μισό μάτι. Κι ας με δείχνουν με το δάχτυλο στο δρόμο…Το πολύ-πολύ να κλειδωθώ μέσα στο σπίτι και να ζω στον εικονικό μου κόσμο. Εδώ ποιος μπορεί να μου πει τι μπορώ να κάνω και τι όχι; Εδώ είμαι απλά η Flying>High>Dead>Angel. Έξω όμως θα είμαι πάντα η τάδε, κόρη του τάδε. Όχι ότι με νοιάζει και πολύ τι θα πει ο κόσμος…Απλά μερικές φορές δημιουργώ φρούδες ελπίδες ότι η κοινωνία μας είναι κατά βάθος ανεκτική και συμπονετική κι όταν τελικά ανακαλύπτω το αντίθετο, απογοητεύομαι. Δεν βάζω ποτέ μυαλό, όμως. Εκεί κάπου λέω: «Καλά να πάθεις. Τα’θελες και τα’παθες». Αλλά μάλλον έτσι είναι η φύση του ανθρώπου. Φτιάχνει σκαριά, που καταστρέφονται στις πιο μεγάλες φουρτούνες όμως δεν το βάζει κάτω. Φτιάχνει κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα…Όλα βυθίζονται μα αυτός συνεχίζει…Τι ανόητος…Μη μου ζητάτε να το βουλώσω!Δεν θέλω να το κάνω…Όμως νομίζω ότι στο τέλος θα υποκύψω κι εγώ…

Σαν σήμερα...

Σαν σήμερα πέθαναν άνθρωποι για να ελευθερώσουν την Ελλάδα. Κι εμείς γιορτάζουμε αυτή τη μέρα-λίγο πρόωρα, αλλά την γιορτάζουμε. Σαν σήμερα, λοιπόν, πέθαναν άνθρωποι στο όνομα της ελευθερίας. Στο όνομα της ελευθερίας που έρχονται τώρα να καταπατήσουν κομματόσκυλα που έχουν εξουσία. Σήμερα-μια ημέρα που τονίζω γιορτάζουμε την εθνική μας ελευθερία- μάζεψαν μαθητές 16 και 17 ετών σε μια γωνία στο προαύλιο του σχολείου. Εκεί, στριμωγμένοι όλοι σαν τα πρόβατα που οδηγούνται στη σφαγή. Γύρω-γύρω είχε κάγκελα και μπροστά τους οι καθηγητές και ο διευθυντής μας, να τους κλείνουν την μόνη διέξοδο. Ένας καθηγητής χειροδίκησε. ΑΙΣΧΟΣ! Δεν λέω ότι πόνεσε. Δεν ξέρω αν πόνεσε. Το σώμα μπορεί να μην ένιωσε τίποτα. Η ψυχή όμως; Ο πληγωμένος εγωισμός του μαθητή; Αναρωτήθηκε κανείς γι’ αυτόν; Ε, λοιπόν αναρωτιέμαι εγώ. Έβλεπα το μισό σχολείο να κατεβαίνει από τις σκάλες και να μαζεύονται όλοι σ’ εκείνη τη γωνία που σας έλεγα. Σαν αποδιοπομπαίοι τράγοι. Τους έστησαν εκεί, απέναντι από όλους τους «καλούς» μαθητές που είχαν έρθει στην ώρα τους, έτοιμοι να τους εκτελέσουν. Κι όλα αυτά γιατί απλά δεν κατέβηκαν για προσευχή! Καθώς έβλεπα τι γίνεται σε βάρος των παιδιών, εξοργίστηκα. Έβλεπα τους καθηγητές να στέλνουν στη γωνία ολοένα και περισσότερους και αυτό που ήθελα να κάνω ήταν να χειροκροτήσω. Δεν ξέρω γιατί. Σίγουρα όχι για να ενθαρρύνω τους καθηγητές. Το έκανα. Χειροκρότησα. Ακολούθησαν κι άλλοι, κι άλλοι, κι ακόμη περισσότεροι. Περνούσαμε από μπροστά τους και τους λέγαμε: «Μην μασάτε ρε!» Ύστερα ήρθαν και οι εκβιασμοί: «Γι’ αυτό που κάνατε δεν θα πάτε 4ήμερη!» Δεν έχω αισθανθεί πιο ταπεινωμένη στη ζωή μου. Ακόμα κι αν δεν ήμουν εγώ ανάμεσα στους «αποδιοπομπαίους τράγους», ντράπηκα. Ντράπηκα που ανήκω σ’ αυτή τη κλειστή κοινωνία, που λέγεται σχολείο, και τα πράγματα είναι έτσι. Σαν σήμερα, λοιπόν, γιορτάζουμε την ελευθερία. Μια ελευθερία ψεύτικη, πλαστή και εικονική. Σαν σήμερα…